Δευτέρα, Δεκεμβρίου 11, 2006

Τι ήταν οι γάμοι μεταξύ ομοφυλοφίλων; Μέρος 1ο

Stewart-Winter, Timothy. What Was Same-Sex Marriage?The Gay and Lesbian Review Worldwide. January - February 2006

Καθώς η ομοφυλοφιλία γίνεται όλο και περισσότερο κοινωνικά αποδεκτή, μπορούμε να αρχίσουμε πια να βλέπουμε οικογένειες βασισμένες σε ομοφυλόφιλους γάμους όπου οι σύζυγοι υιοθετούν παιδιά. Αυτό είχε υποστηρίξει και ο Alvin Toffler στο βιβλίο του Future Shock, την εκδοτική αίσθηση των 70’s όπου εισήγαγε τους Αμερικανούς σε έννοιες όπως η ‘έκρηξη της πληροφόρησης’ ενώ ταξινόμησε και άλλες καινοτομίες που προέβλεψε για τα χρόνια που έρχονται. Για τα παιδιά που μπορεί να υιοθετηθούν από ομοφυλόφιλους, ο Toffler πρόσθεσε κάπως ασυνήθιστα, ‘Αν αυτά τα παιδιά θα ανήκουν στο ίδιο ή στο αντίθετο φύλο είναι κάτι το οποίο μένει να δούμε’. Αναφέροντας την αποποινικοποίηση των ομοφυλόφιλων πράξεων ανάμεσα σε ενήλικες, ανάμεσα σε άλλες εξελίξεις, προχώρησε στην δήλωση « Μπορεί να φτάσει η μέρα όπου ένα δικαστήριο θα αποφασίσει ότι ένα σταθερό ζευγάρι, μορφωμένων ομοφυλόφιλων μπορεί να είναι αρκετά καλοί γονείς.’

Τριανταπέντε χρόνια αργότερα τα λόγια του Toffler ακούγονται διορατικά αλλά όμως κιόλας πεπερασμένα. Αναλογιζόμενοι το ύφος της γλώσσας που χρησιμοποιεί είναι σαν να ταξιδεύουμε πίσω στον χρόνο σε μια εποχή όπου οι έννοιες gay και λεσβιακοί ‘γάμοι’ και ‘γονείς’ ήταν τόσο φουτουριστικοί όπου έπρεπε να κλειστούν σε εισαγωγικά (μια πρακτική που ακόμη ισχύει στους θρησκευτικούς κύκλους). Την ίδια στιγμή το Future Shock, που πούλησε 5 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ, βοηθά να καταρριφθεί η άποψη ότι κανένας δεν σκέφτηκε ποτέ τον γάμο ομοφυλοφίλων ως μια σοβαρή πιθανότητα μέχρι το 2003. Το σημαντικό ιστορικό ερώτημα δεν είναι πότε αρχίσαμε κάποια στιγμή να υποθέτουμε ότι οι ομοφυλόφιλοι γάμοι μπορεί να αποτελούν μια πραγματικότητα, αλλά για τι μέλλον φανταζόμαστε όταν σκεφτόμαστε και μιλάμε για ομοφυλόφιλους γάμους.

Όταν μιλάμε για ομοφυλόφιλους γάμους για τι είδους μέλλον μιλάμε; Μια προσεκτική ματιά στη ΛΟΑΤ ιστορία δείχνει ότι δεν είναι κάτι καινούργιο για τους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες που ονειρεύονται ισότιμους γάμους. Ή για να το συγκεκριμενοποιήσω: εννοώ, ότι από την στιγμή που η πολιτεία αναγνώρισε και έδωσε συγκεκριμένα δικαιώματα στα ετερόφυλα ζευγάρια, τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια – δημόσια ή ιδιωτικά, ή πίσω από ψευδώνυμα, ή στα ημερολόγιά τους – είχαν θιγεί από την άρνηση αυτού του δικαιώματός τους και αναρωτιόνταν μέχρι πότε αυτό θα ισχύει, ενάντια σε κάθε προκατάληψη; Όπως ο George Chauncey είπε το 2004 στο βιβλίο του ‘Why Marriage?’ η παρούσα διαμάχη για τον γάμο είναι δομημένη από μια σειρά αλλαγών, που φτάνουν τουλάχιστον πίσω στην περίοδο του New Deal όπως επίσης και στην περίοδο του Δεύτερου Παγκoσμίου Πολέμου, όπου ο γάμος έγινε ο πρωταρχικός μηχανισμός για την διανομή κρατικών και ιδιωτικών συμφερόντων. Στην μεταπολεμική Αμερική, τα όνειρα για ομοφυλόφιλους γάμους ανταποκρίνονται σχεδόν ακριβώς στην μετατόπιση των δικαιωμάτων που απολάμβαναν μόνο τα ετερόφυλα ζευγάρια. Υποστηρίζω ότι έχουν υπάρξει αρκετές σημαντικές στιγμές στην ιστορία της συζήτησης για του ομοφυλόφιλους γάμους στο τελευταίο μισό του περασμένου αιώνα. Συγκεκριμένα ερωτήματα προκύπτουν συνεχώς. Ίσως τα πιο κοινά είναι: Ποιος είναι ο σκοπός του γάμου, να σταθεροποιήσει την κοινωνία, να διευκολύνει την τεκνοποίηση, να ασφαλίσει την σωστή μεταφορά και διατήρηση του πλούτου; Είναι ο γάμος επιθυμητός; Ο γάμος βασίζεται στην ανισότητα των ανδρών και γυναικών; Και είναι τα ετερόφυλα ζευγάρια κάπως καλύτερα κατάλληλα για γάμο απ’ ότι τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια;

Αν και οι ομοφυλόφιλοι γάμοι στην Αμερική παραμένουν φουτουριστικοί έξω από την πολιτεία της Μασαχουσέτης, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πιθανότητα κάποτε φαινόταν πιο μακρινή από ότι είναι σήμερα. Το Αύγουστο του 1953 το γνωστό ομόφυλο περιοδικό ΟΝΕ είχε κεντρικό θέμα του άρθρο του E. B. Saunders που φανταζόταν πως ο ομοφυλόφιλος κόσμος θα ήταν διαφορετικός αν στο έτος 2053, ο γάμος μεταξύ αντρών είχε νομιμοποιηθεί. Σε απάντηση, ένας αναγνώστης έγραψε, σε ένα γράμμα του στον εκδότη: ‘τα ερωτήματα που τίθενται για την νομιμοποίηση των ‘παντρεμένων’ ομοφυλόφιλων μοιάζουν με εικασίες που προκύπτουν υποθέτοντας ότι αύριο όλοι οι άνθρωποι θα γίνουν ξαφνικά γίγαντες, ψηλώνοντας πάνω από 30 πόδια. Θα ήμασταν υποχρεωμένοι τότε να γκρεμίσουμε τα σπίτια μας και να χτίσουμε καινούργια, ή απλά να υψώσουμε το ταβάνι;’ Παρόλα αυτά ο αναγνώστης συνέχισε και αφιέρωσε 10 παραγράφους επιχειρηματολογώντας εναντίον της κρατικής αναγνώρισης των ομοφυλόφιλων ζευγαριών « δεν βλέπω να υπάρχει λόγος να προσπαθήσουμε να νομιμοποιήσουμε την αμοιβαία αγάπη ανάμεσα σε οποιοδήποτε ζευγάρι ομοφυλοφίλων.

(Συνεχίζεται)
Το Μπίσκοτάκι

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

εξαιρετικα ενδιαφερον! αναμενω τη συνεχεια!!!
:-))

erva_cidreira είπε...

Συγχαρητήρια!
Κι εγώ περιμένω τη συνέχεια.
Κι ελπίζω ν' αρχίσουμε σιγά-σιγά να κουβεντιάζουμε τα όσα σιωπηλά διαβάζουμε.
Το ξέρω ότι στα βασικά συμφωνούμε, αλλά εδώ μιλάμε για τη γέννηση ενός καινούργιου κόσμου, υπάρχουν τόσα να συζητηθούν.
Παρεμπιπτόντως ρίξτε μια ματιά στο ομοφυλοφοβικό παραλήρημα στο μπλογκ του Νίκου Δήμου με αφορμή την παράσταση του Παπαϊωάννου. Για όλους αυτούς εκεί αυτά εξακολουθούν να αποτελούν επιστημονική φαντασία. Και αν είναι στο χέρι τους θα κάνουν τα πάντα για να μην γίνουν πραγματικότητα. Τι ντροπή!

To Μπρίκι είπε...

Μολίς μπήκα και είδα το Blog του Νίκου Δήμου. Έσωσα τα σχόλια σε ένα φάκελο για να τα διαβάσω και να βγάλω συμπεράσματα. Απο τα λίγα που διάβασα βλέπω ότι έχει χαθεί η ουσία της παράστασης και βρήκαν καποιοι ευκαιρία να τα βάλουν με τους ομοφυλόφιλους.

Με την φίλη μου κανονίζουμε να βγάλουμε εισητήρια - αν έχουν μείνει βέβαια.

Σας ευχαριστώ για το άρθρο.
Αύριο έπεται η συνέχεια...

To Μπρίκι είπε...

Σε ότι αφορά το άρθρο τώρα, βρήσκω ενδιαφέρον το γεγονός ότι γάμοι είναι μια ιστορία παλιά. Μια ιστορία που προκάλεσε συζητήσεις και διαφωνίες ανάμεσα στην κοινωνία του κόσμου τότε και που αν το καλοσκεφτούμε προκαλεί τις ίδιες και τώρα.
Και τι έχει αλλάξει σκέφτομαι;Απο τότε μέχρι τώρα; Κάποιοι θα πούν ότι υπάρχει μια μικρή βελτίωση στο πως μας βλέπει ο κόσμος. Συμφωνώ, αλλά είναι τόσο μικρή η βελτίωση σε ένα ποσοστό κόσμου τόσο μεγάλο..σε έναν κόσμο που σημειώνει άλματα προόδου σε κάποια θέματα ενω σε κάποια άλλα φοράει παρωπίδες.
Όπως έγραψα σε ενα πόστ του erva για το που είναι όλες αυτές οι λεσβίες θεωρώ πως έχω μερίδιο ευθύνης και εγώ που δεν το έχω πει σε όλους τους γνωστούς μου, συναδέλφους, στην μαμά και τον μπαμπά μου.
Φαντάζεστε πόσο διαφορετικά θα μας έβλεπε ο κόσμος αν βγαίναμε όλοι μαζί απο το σκωροφαγομένο αυτό ντουλάπι που έχει φυλακίσει τα όνειρα και τις ελπίδες μας;

Να το πώ και διαφορετικά; Φαντάζεστε πόσο διαφορετικά θα βλέπαμε εμείς τον κόσμο;

Την καλημέρα μου παιδιά

Το Μπισκοτάκι

gay super hero είπε...

Hey λουκούμ και μπισκότ. Παραθέτω το σχόλιό μου στο μπλογκ του ΝΔ:

"Νομίζω ότι υπάρχει ένα γενικότερο θέμα εδώ: δεν φτάνει να λέμε ή να προσπαθήσουμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν έχουμε προκαταλήψεις. Βλέπω ότι με την παραμικρή υποψία γκέι αισθητικής ή θεματολογίας, κάποιοι έχουν έτοιμες τις κατηγορίες πέρί "μισογυνισμού" και "περιχαράκωσης". Είναι απόλυτα κατανοητό να μας ξενίζει κάτι που ξεφέυγει από την εμπειρία μας. Το θέμα είναι να το εντοπίσουμε και να το παραδεχτούμε. Θεωρώ απολύτως κατανοητό π.χ. ότι ο κ. Δήμου αισθάνεται περίεργα με την πραγματικότητα της ομοφυλοφιλίας, πόσο μάλλον που γνωρίζω την αγάπη που τρέφει για πράγματα εντελώς "στρέιτ" όπως η τεχνολογία και τα αυτοκίνητα. Μπορεί ιδεολογικά και νομικά να πιστεύει στην ισότητα, πάντως η ίδια η ομοφυλοφιλία αυτή καθαυτή νομίζω ότι τον ξενίζει και αυτό δεν είναι μομφή εναντίον του. 'Ομως δεν φτάνει η απουσία γυναικών από ένα θίασο ή η δεδηλωμένη ομοφυλοφιλία του δημιουργού για να μιλήσουμε για "γκέι" τέχνη ούτε η παρουσία εμφανίσιμων ημίγυμνων αντρών για να τον κατηγορήσουμε ότι προσπαθεί να μας μυήσει στο γκέι σεξ ή ότι απευθύνεται μόνο στους γκέι. Ο ίδιος ισχυρίζεται στις συνεντέυξεις του ότι μιλάει για το πως η φαλλοκρατική κοινωνία σακατεύει την ευαισθησία του αρσενικού. Φυσικά ένας γκέι έχει πολύ περισσότερα να πει πάνω σε αυτό το θέμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μην τον ακούσουμε ή να βιαστούμε να κολλήσουμε ταμπέλες.

Με την ίδια λογική και ο Αλμοδοβάρ κάνει "γκέι" τέχνη, είναι όμως μεγάλη τέχνη nevertheless."

To Μπρίκι είπε...

Προλάβαμε και γράψαμε το ακόλουθο σχόλιο στο blog οτ Νίκου Δήμου:
Η τέχνη και η κριτική της, θετική ή αρνητική, άπτεται σε λόγους υποκειμενικούς και επειδή λέμε ότι ζούμε σε μια δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα θεωρούμε ότι μια γνώμη πρέπει να γίνεται απολύτως σεβαστή.

Ο κύριος Δήμου ολοκληρώνει το κείμενό του γράφοντας: ‘Ελπίζω να μην θεωρηθεί το κείμενο ως ομο-φοβικό. Κρίνω μία παράσταση, όχι μία κλίση. Μην πέσουμε στην εύκολη λύση του «αντικομουνισμού»’

Κύριε Δήμου, λυπούμεθα αλλά διαβάζοντας όσα σχόλια μας επέτρεψε ο χρόνος μας διαπιστώνουμε ότι τελικά πέσαμε στην εύκολη λύση του ομοφοβισμού...
Επίσης, έχουμε ακούσει και διάφορα σχόλια του τύπου: Άμα πας να δεις την παράσταση του Παπαιωάννου πήγαινε τοίχο τοίχο...δεν ξέρεις από που θα σου έρθει.
Δεν έχουμε δει το έργο και δεν μπορούμε να σχολιάσουμε επ’ αυτού. Βλέπουμε όμως πως πάλι βρήκαν ευκαιρία αρκετοί να βγάλουν τα απωθημένα τους με τους ομοφυλόφιλους και πάλι βρέθηκε κόσμος να γελάσει.

Αλήθεια όμως, να ρωτήσουμε κάτι πολύ γενικότερο που δεν άπτεται της παράστασης. Κάτι απλό που βγαίνει ως συμπέρασμα από διάφορα σχόλια ομοφοβικά κάθε φορά που ανεβαίνει μια παράσταση ή προβάλλεται μια ταινία που το θέμα της είναι άλλοτε ξεκάθαρα ομοφυλοφιλικό άλλοτε υπονοείται άλλοτε επειδή ο δημιουργός της είναι ομοφυλόφιλος ή ακόμη ακόμη επειδή έχουμε την μύγα ότι παραπέμπει στον ομοφυλόφιλο έρωτα.

Γιατί σας σοκάρουν οι εικόνες ενός ομοφυλόφιλου ζευγαριού και όχι όλα όσα τραγικά, βίαια, αιματηρά και απάνθρωπα περνούν μπροστά από την μικρή και μεγάλη οθόνη; Μήπως γιατί πλέον έχουμε πάθει ανοσία από τα τόσα πολλά που έχουν δει τα ματάκια μας;

(Θα βγει στις αίθουσες το Straight story στις 21/12. Εκεί να δείτε τι έχει να γίνει! Βούτυρο στο ψωμί των ομοφοβικών)