Καλές Γιορτές

Καλά Χριστούγεννα σε όλες και όλους

Ευχόμαστε ο Νέος Χρόνος να μας βρεί στις αγκαλίες των αγαπημένων μας προσώπων

Το Μπισκοτάκι & το Λουκουμάκι

Τί ήταν οι γάμοι μεταξύ ομοφυλοφίλων; Μέρος 3 τελευταίο

Το υπόλοιπο του άρθρου καλύπτει μια σειρά επιχειρημάτων υπέρ και κατά των ομοφυλόφιλων γάμων, αν και η πρωτοκαθεδρία δίδεται σε μια σειρά ειδικών – δικηγόρων, συμβούλων σε περιοδικά, και ψυχιάτρων, συμπεριλαμβανομένης και της πανταχού παρούσας αντί gay φωνής του Dr. Irving Bieber – όπου όλοι τους διακήρυτταν την τρέλα του ομοφυλόφιλου γάμου. (Φυσικά κάποιά από τα επιχειρήματα τους είναι αμοιβαία αποκλειστικά). Δύο gay υπερασπιστές, ο ιδρυτής της Metropolitan Community Church Troy Perry και ο νεοϋορκέζος σκηνοθέτης Dick Leitsch, αναφέρονται ότι υπερασπίζονται την προώθηση για το δικαίωμα του γάμου. Το αξιοσημείωτο είναι ότι οι τελευταίες παράγραφοι γράφουν σε παρένθεση ‘για αυτούς που είναι μέσα στα πράγματα’ θέλοντας να υπονοήσουν ότι ένας από τους 2 άντρες που παντρεύτηκαν είναι πιθανόν να προχωρήσει σε μια σχέση με έναν επαγγελματία του ποδοσφαίρου. Το άρθρο τελειώνει με το συμπέρασμα: ‘η μυστική τους τελετή δεν εξασφάλισε μια ασφαλή και σταθερή σχέση τελικά και ίσως στο τέλος καταλήξει να τους φέρει δυστυχία, να γίνουν ρεζίλι και συντρίμμια.’

Όπως στις δεκαετίες ’50 και ’60, κάποιοι gay και λεσβίες απέρριπταν τον γάμο σαν μια ανεπιθύμητη πλευρά του κυρίαρχου straight κόσμου - μια άποψη που στηρίζονταν από ουσιαστικά όλους τους καθιερωμένους θεσμούς. Για παράδειγμα, στο TV Radio Mirror, λέγεται ότι ο συγγραφέας Paul Goodman (χαρακτηρίζεται ως ‘υποστηρικτής του διέμφυλου τρόπου ζωής’) θεωρεί τον ομοφυλόφιλο γάμο ‘ανεπιθύμητο’ γιατί ‘η μονογαμία είναι μια άρρωστη κατάσταση για τον ομοφυλόφιλο καθώς συνιστά μια αμυντική μανούβρα για να αποφύγει την μοναξιά και για να έχει έναν μόνιμο σύντροφο.’ Τον επόμενο χρόνο, τον Μάρτιο του 1972, ένας αρθρογράφος του Bay Area Reporter σχολίαζε σαρκαστικά ‘Οι ετερόφυλοι έχουν αυτό που αποκαλείται καλή δουλειά. Δουλεύουν πολλές ώρες και σκληρά, γιατί πιστεύουν ότι η δουλειά είναι ένα καλό υποκατάστατο του σέξ. Εξάλλου, οι ετερόφυλοι θα πρέπει να έχουν μια καλή δουλειά για να πληρώνουν το σπίτι των ονείρων τους.’

Εναλλακτικά, ένα συναρπαστικό άρθρο του 1971 στο The Ladder, το περιοδικό των Daughters of Bilitis (DOB), την πρώτη εθνική οργάνωση λεσβιών, παρουσίασε τις μονογαμικές, σταθερές σχέσεις ως ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό της λεσβιακής κουλτούρας, το οποίο οι νέοι και νέες ομοφυλόφιλοι και λεσβίες φιλελεύθεροι είχαν απορρίψει άδικα. Η Rita Laporte πρώην πρόεδρος της οργάνωσης, έκανε έναν απολογισμό της φύσης της Αμερικανικής οικογένειας: ‘ ο θεσμός που αποκαλούμε γάμο δεν μπορεί να συντηρήσει δύο ολοκληρωμένες ανθρώπινες οντότητες – ήταν σχεδιασμένος για μία και μισή. Έτσι λέει ο κοινωνιολόγος Andrew Hacker . Και συνεχίζει ( η Laporte) για να ενισχύσει την θέση του λέγοντας: ‘ Αναφερόταν φυσικά στον ετερόφυλο γάμο. Ο λεσβιακός γάμος butch/femme μπορεί και συνήθως συνίσταται από δύο ολοκληρωμένες προσωπικότητες.’ Η Laporte απέρριψε τις θέσεις των νέων ριζοσπαστών, τους οποίους νουθετεί για την απεχθή ‘ προσπάθειά τους να αρνηθούν την ομορφιά και αυθεντικότητα τέτοιων μακροχρόνιων, μονογαμικών λεσβιακών γάμων.’ Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι την δεκαετία του ’70, όχι μόνο οι ΛΟΑΤ συζητούσαν πολύ περισσότερο για τους γάμους και κάνανε αιτήσεις για διακαιώματα γάμου, είχαν κεντρίσει και την αντίδραση από ετερόφυλους. Όπως αποδεικνύουν οι Peggy Pascoe και ο George Chauncey, 15 πολιτείες ψήφισαν νόμους όπου υπαγόρευαν αυστηρά τον γάμο ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα μεταξύ 1973 –1978. Πολλοί νέοι ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές είχαν ακουστά τους αγώνες των τελών της δεκαετίας του ’70 για την καμπάνια της Anita Bryant's "Save Our Children" στην νότια Φλόριντα καθώς και την πρωτοβουλία California's Briggs Initiative, αλλά η αντίδραση για τους γάμους μεταξύ των ομοφυλοφίλων την δεκαετία του ’70 είναι κυριολεκτικά άγνωστη ακόμη και στους γνώστες της ιστορίας. Έχουμε ακόμη να μάθουμε αρκετά για την δική μας πολιτική ιστορία.

Η δεκαετία του ’80 τείνει να κλονιστεί απο κάθε προσπάθεια οριοθέτησής της στην ομοφυλοφιλική ιστορία ως μια δεκαετία προόδου και απελευθέρωσης. Οι ανησυχίες προοιωνίζονται τον Φεβρουάριο του 1980 στο εξώφυλλο του Christopher Street: ‘Ο εραστής σου μόλις πέθανε…, και η οικογένεια έρχεται να πάρει τα πάντα.’ Το άρθρο παρουσίαζε έναν νέο άντρα του οποίου ο επί δωδεκαετίας φίλος πέθανε από ανακοπή και ο οποίος έχασε το διαμέρισμα και τα αποκτήματα που μοιράζονταν καθώς και όλες τις οικονομίες του συντρόφου του. Ο συντετριμμένος πρωταγωνιστής δήλωσε: Δεν είχα ιδέα πως είχαμε ανάγκη να έχουμε δικαιώματα ως gay ή κάποιου είδους προστασία. Μου φαινόταν πως οι gay δεν είχαν και πολλά πράγματα για τα οποία θα μπορούσαν να παραπονεθούν. Τώρα μου θυμίζει την Γερμανία την δεκαετία του ’30.’ Τα λόγια του φυσικά ακούγονται απόκοσμα, τρομαχτικά, καθώς λέγονται στην απαρχή της ιατρικής κρίσης που θα συντρίψει τις αντρικές ομοφυλοφιλικές κοινότητες της Αμερικής, ενώ η ομοσπονδιακή κυβέρνηση παρακολουθούσε τις εξελίξεις άπραγη. Έως το 1990, οι προοπτικές θεσμοθέτησης ομοφυλοφιλικών γάμων στην Αμερική ήταν μετά βίας υποσχόμενες σε σύγκριση με αυτές της δεκαετίας του ’70. Στο κύριο άρθρο του Μαρτίου του 1990, ‘ Το Μέλλον της Γκέυ Αμερικής,’ στο Newsweek, σημειώνετε ότι ‘ η απόλυτη πράξη αφομοίωσης για τους ομοφυλόφιλους θα ήταν ο γάμος, ένα δικαίωμα που βρίσκεται στην μελλοντική ατζέντα τους’ – ‘αλλά δεδομένου των αντιρρήσεων από την εκκλησία και την πολιτεία, ο νόμιμος γάμος παραμένει απίθανος για το προσεχές μέλλον.’

Εντυπωσιακά, το άρθρο ανέφερε ‘ πολλοί από την κοινότητα αντιτίθενται σε αυτές τις οιονεί ενώσεις, βασιζόμενοι ότι μιμούνται τους ετερόφυλους γάμους και δεν είναι μοναδικά gay.’ Και ανέφερε την επίδραση του AIDS, που έπαιρνε κάθε χρόνο πολλές ζωές μέχρι να ανακαλυφθεί ο συνδυασμός ή το κοκτέιλ των φαρμάκων το 1996. Η δημοτικότητα της εξωσωματικής γονιμοποίησης, που οδήγησε σε μια έκρηξη γεννήσεων μωρών από λεσβίες την δεκαετία του ’90, απέδειξε την ευπάθεια των ομοφυλοφιλικών οικογενειών. Όμως, αν και πολλές νίκες κερδήθηκαν, μια δικαστική νίκη στην Χαβάη παρήγαγε μια αντίδραση ακόμη πιο μοχθηρή από αυτήν της δεκαετίας του ’70.

Η αντίδραση των ‘90’s οδήγησε σε ένα νέο και χωρίς προηγούμενο εμπόδιο στον αγώνα μας για ισότητα: ο νόμος του 1996 για τους γάμους, αποδεκτός από όλους ως ο πιο anti-gay νόμος που ψηφίστηκε ποτέ από την αμερικανική κυβέρνηση. Κερδίζοντας την ισότητα στους γάμους θα συνεχίσει πολύ πιθανόν να κοστίζει ακριβά εδώ (στην Αμερική) παρά σε άλλες δυτικές δημοκρατίες, και ανάμεσα στα κόστη είναι και οι θυσίες που γίνονται για να προωθήσουμε τον γάμο ως το κεντρικό θέμα του αγώνα μας. Αν και οι νόμοι για τις διακρίσεις προσφέρουν μια προοπτική μεγαλύτερης ασφάλειας σε όλους μας, ο γάμος αναπόφευκτα ωφελεί κάποιους gay και λεσβίες - εξαιρώντας τουλάχιστον στο λιγότερο αυτούς που παραμένουν εργένηδες. Παρόλα αυτά, το γεγονός παραμένει ότι αρκετοί νέοι και νέες ομοφυλόφιλοι υποθέτουν ότι κάποια μέρα θα έχουν το δικαίωμα του γάμου, και αυτό από μόνο του αποτελεί ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Βεβαίως δεν μπορούμε να λέμε ακόμη, όπως είπε και ο Toffler ‘ότι μπορεί να έρθει η μέρα’ όταν ένα δικαστήριο θεωρήσει ότι είμαστε ικανοί να γίνουμε γονείς. Σε μια αποσβολωτική σειρά γεγονότων, το νομοθετικό σώμα της Καλιφόρνια, ψήφισε έναν νόμο για τους γάμους μεταξύ ομοφυλοφίλων. Σε μια διακήρυξη για την σημαντικότητα των κινήσεων συμμαχίας, οι προσπάθειες των Ενωμένων Αγροτικών Εργατών και η ιδρύτρια του Dolores Huerta έκανε μια επιτυχημένη καμπάνια, ορμώμενη από το θρησκευτικό αίσθημά τους, να εξουσιάζει του Λατίνους νομοθέτες να καταπολεμήσουν τον νόμο. Ενώ ο κυβερνήτης Arnold Schwarzenegger έθεσε βέτο στον νόμο αυτό, η κάλυψη από τα μέσα για την απόφασή του ήταν πολύ αρνητική, ακόμη και στις αποκαλούμενες ‘ red states’. Και συνηθίζεται όλο και συχνότερα από τα μέσα να συμπεριφέρονται στους αντιπάλους μας με τον ίδιο βαθμό σαρκασμού όπως σε αυτούς που κάποτε χαιρέτιζαν την ιδέα του ομοφυλόφιλου γάμου. Για παράδειγμα, ένα άρθρο σχολιάζοντας αρνητικά την απόφαση του Arnold Schwarzenegger παράθεσε αυτό που ίσως για την μέση Αμερική να αποτελεί την πιο κραυγαλέα υπόθεση ισοτιμίας στον γάμο. ‘Πως μπορεί ο γάμος 2 αντρών να βλάφτει τον θεσμό του γάμου περισσότερο από την Britney Spears, της οποίας ο πρώτος γάμος ήταν πενηνταπεντάωρο φιάσκο - σχέση στο Λας Βέγκας? αναφέρει η Seattle Post-Intelligencer κάτω από τον τίτλο ‘Βέτο στο Μέλλον’.

Συγχίσεις, άρθρα, blogs...μέχρι στιγμής

Ακόμη σας χρωστώ την υπόλοιπη μετάφραση του άρθρου αλλά θέλω να πιστεύω ότι αύριο θα ολοκληρώσω και την μετάφραση του υπόλοιπου που είναι πολύ ενδιαφέρον
Με το διάβασμα, το κεφάλι μου που είναι ζαλισμένο (σας θυμίζω το ατύχημά μου - έχουν μείνει κάποια παράσημα), την δουλειά μέχρι και το blog το έχω παραμελήσει. Διαφορετικά θα προλάβαινα να διάβαζα τις ανιδιοτελείς υπηρεσίες μιας κυρίας που 'χτύπησε' με δύο μάλιστα αγγελίες στα comments των 2 τελευταίων πόστ. Τι σκέφτετε ο κόσμος για να εξοικονομήσει λεφτά ε; Πάντως τα ιστολόγια γλυτώνουν και απο κόπο και απο έξοδα όσους θέλουν να διαφημίσουν τον εαυτό τους.
Έγιναν τα νεύρα μου ταντέλες πρωί πρωί αλλά μάλλον κατάφερα και την έστειλα στο κάλαθο των αχρήστων

Η δεύτερη σύγχιση ήρθε απο ένα άρθρο του σημερινού φύλου της εφημερίδας Μακεδονία για το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο μέρος του οποίου σας αναδημοσιεύω

Η κοινοτική δημοσκόπηση πραγματοποιήθηκε την περίοδο 6 Σεπτεμβρίου- 10 Οκτωβρίου στα 25 κράτη-μέλη της Ε.Ε.[...]Οι Έλληνες πάντως, είναι ένας απο τους πιο συντηριτικούς λαούς της Ευρώπης, καθώς μόνο το 15% πιστεύει ότι θα πρέπει να επιτρέπεται ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων. Πρόκειται για το τρίτο χαμηλότερο ποσοστό στην ΕΕ μετά τους Λετονούς με 12%, και τους Κυπρίους με 14% ενώ ο μέσος κοινοτικός όρος είναι 44%. Κι ακόμη, το 11% τών Ελλήνων θεωρεί ότι θα πρέπει να επιτρέπεται η υιοθέτηση παιδιών από ζευγάρια ομοφυλοφίλων[..].

Θα μου πείτε γιατί να ξανασυγχιστείς; Μήπως να παρηγορηθώ που είμαστε πίσω απο τους Λετονούς και του Κύπριους; 'Η μήπως να συγχιστώ για το ότι ούτε κάν το μέσο όρο του 44% δεν αγγίζουμε. Το βλέπουμε με τα κυάλια απο μακρυά.

Για να κατεβάσετε την έκθεση του Ευρωβαρόμετρου θα μπείτε στην ακόλουθη ιστοσελίδα:
http://ec.europa.eu/public_opinion/archives/eb/eb66/eb66_en.htm
και συγκεκριμένα στις σελίδες 42 - 43.

Επίσης, μπήκα σε όσα blog μου επέτρεψε ο χρόνος μου γιατί δουλεύω κιόλας:
Siegmund σου άφησα μηνυμα με το τραγούδι που μας σημάδεψε

Μορτακι κλείσαμε εισητήρια και θα κατεβούμε να δούμε το 2 στην Αθήνα

Απέναντι Πεζοδρόμιο σε διαβάζω ανελλειπώς μακάρι όμως να ήξερα και Ισπανικά...

Gayherο : διαβάστε το άρθρο 'Ένας Ιρανικός εφιάλτης'. Θυμήθηκα ένα έργο που είχα δεί στο περσινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου για μια Ιρανή που το έσκασε και έγινε παράνομη μετανάστρια κάπου την Γερμανία. Ντύνεται άντρας και δουλεύει παράνομα σε ενα εργοστάσιο. Εκεί κάνει παρέα με μια κυρία που την ερωτεύεται. Θα ψάξω να βρώ τον τίτλο και θα το γράψω σε πόστ

Penguin Witch μαζί σου μπριζώνομαι και εμπλουτίζω το λεξιλόγιό μου.

Αερικό και Αλκυόνη: Είστε Θεσσαλονικιές και σκεπτόμενες και με αρέσετε πολύ

Desiderius82: Προσπαθώ να σου αφήσω comment από τότε που διάβασα το πόστ για έναν εφιάλτη σου και δεν μπορώ. Γιατί;

Αλχημιστή: καλά να περάσεις και θα βρεθούμε του χρόνου..

Όπως καταλαβαίνετε το διάλλειμα μου ήταν μεγάλο σε διάρκεια...πλησιάζουν και γιορτές...αφήστε τα..

Φιλάκια απο Μπισκοτάκι

Τί ήταν οι γάμοι μεταξύ ομοφυλοφίλων; Μέρος 2ο

Ειδικότερα, η αρχική ερώτηση του συγγραφέα του άρθρου ήταν αν ο γάμος των ομοφυλοφίλων θα άλλαζε ίσως εξημέρωνε του ομοφυλόφιλους και θα τους υποχρέωνε να βρίσκονται σε λιγότερη σύγχυση. Σε αυτό το θέμα, οι γνώμες των αναγνωστών ήταν ποικίλες. Περισσότερα από ένα γράμματα παρέπεμπαν στην πρόσφατη και πολύ γνωστή ανακάλυψη του Kinsey ότι η μοιχεία ήταν διαδεδομένη, ρωτώντας πώς ο γάμος θα έκανε στους ομοφυλόφιλους αυτό που απέτυχε να κάνει στους ετερόφυλους. Κάποιοι θεώρησαν ότι ο γάμος ήταν λίγο άσχετος με αυτό το θέμα: Δεν άκουσα ποτέ ομοφυλόφιλο να εκφράζει επιθυμία να υιοθετήσει ένα παιδί. Πόσο χαζός μπορείς να γίνεις;’ Ή ‘ δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ και δεν θα υπάρχει γάμος που θα διαρκέσει ανάμεσα σε 2 άντρες στον οποίο να είναι πιστοί. Μπορεί να ζουν μαζί για χρόνια, αλλά ο ένας ή άλλος απατούν και συνήθως το λένε ο ένας στον άλλο.’ Αλλά ένας άλλος άντρας δήλωσε: έχουμε γενικά τις ίδιες αντιλήψεις της τιμιότητας και πίστης στους ‘συζύγους’ όπως οι ετερόφυλοι.’ Και ανέφερε 8 ζευγάρια λεσβιών που γνώριζε πως είχαν παντρευτεί για περιόδους που διαρκούσαν από 3 έως 15 χρόνια. Ένας άλλος άντρας έγραψε καυστικά ‘ότι είμαι υπέρ της νομιμοποίησης του γάμου των ομοφυλόφιλων που το επιθυμούν. Και είμαι ένας από αυτούς που το επιθυμούν.’


Ένας λόγος για τις συζητήσεις που έγιναν την δεκαετία του ’50 για τους ομοφυλόφιλους γάμους ήταν το γεγονός ότι υπήρχαν τόσοι πολλοί ομοφυλόφιλοι και λεσβίες σε μακροχρόνιους ετερόφυλους γάμους σε μια εποχή όπου αν πήγαινες σε γκέι μπαρ θα μπορούσε να οδηγήσει σε σύλληψη και στην καταστροφή της καριέρας. Τέλος πάντων, θα πρέπει να καταδείξω ότι ο αναγνώστης του περιοδικού ΟΝΕ που συνέκρινε την πιθανότητα της νομιμοποίησης των ομοφυλόφιλων γάμων με αυτήν όπου οι άνθρωποι ξαφνικά θα γίνονταν γίγαντες θεώρησε τους ομοφυλόφιλους γάμους ως μη απαραίτητους μερικώς γιατί ‘ είμαι παντρεμένος εδώ και 4 χρόνια με ένα φυσιολογικό κορίτσι’ η όποία ‘με έχει δεχτεί – ή όχι. Ακόμη μ’ αγαπάει – το πρόβλημα είναι ότι είμαι. Και την αγαπώ και εγώ.’ Στο βιβλίο του που εκδόθηκε το 1951 The Homosexual in America και που σηματοδότησε το πρώιμο ομοφυλόφιλο κίνημα, ο Donald Webster Cory θεώρησε ότι ήταν συνηθισμένο για τους gay άνω των 30, μετά την ολοκλήρωση της σεξουαλικής συνεύρεσης τους να ρωτήσουν ο ένας τον άλλο αν ήταν παντρεμένοι.

Ότι ο γάμος ήταν κατεξοχήν ετερόφυλος θεωρούνταν μερικές φορές δεδομένο ακόμη και από αυτούς που φαντάζονταν ένα μέλλον όπου θα νομιμοποιούνταν ο ομοφυλόφιλος γάμος. Ο Cory, για παράδειγμα, παρουσίασε το προφίλ ενός αγαπημένου ζευγαριού ανδρών που ζούσαν μαζί αρκετά χρόνια, και που το χαρακτήριζε ‘ η πίστη και η θυσία που είναι συγκρίσιμη με αυτήν ενός νόμιμου (ετερόφυλου) γάμου,’ και ρώτησε τους αναγνώστες ‘προτείνετε η κοινωνία να αναγνωρίσει και να εγκρίνει γάμους στους οποίους ο ‘γαμπρός’ και η ‘νύφη’ είναι του ίδιου φύλου και στον οποίο και οι 2 πλευρές σε μια τέτοια ένωση έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις όπως σε οποιοδήποτε άλλο γάμο;’ Όμως το κεφάλαιο για τον γάμο ‘Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος’ γίνεται μετά βίας κατανοητό στο πλαίσιο της σημερινής συζήτησης. Ξεκινάει ρωτώντας αν ο γάμος είναι ‘ η απάντηση’ στους ομοφυλόφιλους – και συνεχίζει παραθέτοντας τα θετικά και αρνητικά του να κρύβει κάποιος τις κλίσεις του μπαίνοντας σε έναν ετερόφυλο γάμο.

Στις αρχές της δεκαετίας του 60, η ομοφυλοφιλία συζητιόταν πιο ανοιχτά στα ΜΜΕ. Το 1963 ένα άλλο κύριο άρθρο του ΟΝΕ, με τον τίτλο ‘Ας προωθήσουμε τον ομοφυλόφιλο γάμο’ τον αντιμετώπισε σαν μια νίκης της νόμιμης αναγνώρισης των υφιστάμενων σχέσεων, αυτών που ο Randy Lloyd αποκάλεσε ‘ το σετ του ομόφυλου γάμου’, μια ομάδα που αισθάνθηκε ότι παραβλέφθηκε σε ένα πρόσφατο και γνωστό άρθρο του Harper's για τους Για τους ομοφυλόφιλους της μεσαίας τάξης. Ο Lloyd υποστήριξε τις σταθερές σχέσεις και έδωσε συμβουλές για αυτούς που επιθυμούσαν μια τέτοια ζωή. Πρόσθεσε πως ‘ο γάμος δεν είναι σύμβαση κανενός’ και πρότεινε ‘ ότι όταν μια κοινωνία τελικά αποδεχθεί τους ομοφυλόφιλους ως μια μειονότητα με δικαιώματα, τότε θα αποδεχθεί τους παντρεμένους ομοφυλόφιλους ( ένα συμπέρασμα που αρκετοί αναγνώστες αμφισβήτησαν με σθένος. Ο Lloyd μάλιστα προσέδωσε στον γάμο των ομοφυλοφίλων και μια ξεχωριστή καταγωγή (στο αγγλικό pedigree), λέγοντας. ‘Υποψιάζομαι πως αν υπήρχε κάποιος που θα προωθούσε τον θεσμό αυτό με τρόπο διανοουμενίστικο αυτός θα ήταν ο Βρετανός Edward Carpenter."

Όπως και τις άλλες φορές υπήρχε ποικιλία στις αντιδράσεις των αναγνωστών. Ένας από αυτούς ευχαρίστησε τους εκδότες για το άρθρο που με τον τρόπο αυτό μετέφερε την χαρά και την ένταση της δωδεκάχρονης ‘έγγαμης’ σχέσης του. ‘Συμφωνώ με το άρθρο του Randy Lloyd, αλλά αναφέρει ότι υπάρχουν πολλοί ομοφυλόφιλοι που θέλουν να παντρευτούν. Αν αυτό αληθεύει θα ήθελα να ρωτήσω που;’ έγραψε κάποιος. Από την άλλη, ένας άλλος αναγνώστης υποστήριξε ‘με πιάνει φρίκη στην ιδέα του γάμου’ κάποιος άλλος είπε πως το άρθρο ‘είναι σιχαμερό! Τι θέλει αυτός ο αυτοαποκαλούμενος συγγραφέας Randy Lloyd; Να αντιγράψει την ετερόφυλη ζωή;’ Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα απάντηση: ένας αναγνώστης πρότεινε ότι ο ακτιβισμός γύρω από το θέμα του γάμου θα δημιουργήσει επώδυνες πληγές ‘δεν ακούτε τους εχθρούς μας να λένε διαβάζοντας το άρθρο, για όνομα του Θεού, οι gay θέλουν να παντρευτούν μεταξύ τους;’

Η συζήτηση για τους γάμους μεταξύ ομοφυλόφιλων πήρε εκρηκτικές διαστάσεις στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Με μια σειρά κοινωνικών συμβάσεων να βρίσκονται στο στόχαστρο, έγιναν αγωγές από ομόφυλα ζευγάρια που ζητούσαν να παντρευτούν σε πολλές περιοχές κερδίζοντας την προσοχή του τύπου. Ενώ όλοι έχασαν στο δικαστήριο, δύο φοιτητές από την Μινεάπολη έλαβαν μεγάλη προσοχή από τον τύπο και φωτογραφήθηκαν μαζί στο περιοδικό Look. Κατά μια έννοια το ΄φράγμα’ των συνηθισμένων συζητήσεων γύρω από τους γάμους φαίνεται να έσπασε. Έτσι, για παράδειγμα τον Ιούνιο του 1971 το τεύχος του περιοδικού TV Radio Mirror είχε στο εξώφυλλό του μια εξόφθαλμη επικεφαλίδα ‘Μυστική Τελετή! Ομοφυλόφιλος γάμος ανάμεσα σε ένα σταρ της τηλεόρασης και έναν του κινηματογράφου.’ Μέσα στο τετρασέλιδο άρθρο περιέγραφε μια τελετή που έγινε το Χόλυγουντ την οποία παρακολούθησαν πολλοί γνωστοί αστέρες και στην οποία δύο διάσημοι νέοι παντρεύτηκαν δηλώνοντας την αγάπη που είχε ο ένας για τον άλλο. ‘ Τα ονόματά τους είναι γνωστά σε κάθε σπίτι της Αμερικής,’ βεβαίωσε ο ρεπόρτερ, χωρίς να αποκαλύπτει την ταυτότητά τους. Οι αναγνώστες αρχίζουν να μαθαίνουν ότι ενώ η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι καινούργιο, το να γίνει μια τελετή – και όχι μόνο – σε αυτήν την ανεκτική κοινωνία δεν είναι πλέον σπάνιο φαινόμενο. Μάλιστα οι ομοφυλόφιλοι – άντρες και γυναίκες – ενώνονταν μεταξύ τους (με δεσμούς γάμου) και συνέχιζαν τον αγώνα της νομιμοποίησης των ομοφυλοφίλων γάμων.

Τι ήταν οι γάμοι μεταξύ ομοφυλοφίλων; Μέρος 1ο

Stewart-Winter, Timothy. What Was Same-Sex Marriage?The Gay and Lesbian Review Worldwide. January - February 2006

Καθώς η ομοφυλοφιλία γίνεται όλο και περισσότερο κοινωνικά αποδεκτή, μπορούμε να αρχίσουμε πια να βλέπουμε οικογένειες βασισμένες σε ομοφυλόφιλους γάμους όπου οι σύζυγοι υιοθετούν παιδιά. Αυτό είχε υποστηρίξει και ο Alvin Toffler στο βιβλίο του Future Shock, την εκδοτική αίσθηση των 70’s όπου εισήγαγε τους Αμερικανούς σε έννοιες όπως η ‘έκρηξη της πληροφόρησης’ ενώ ταξινόμησε και άλλες καινοτομίες που προέβλεψε για τα χρόνια που έρχονται. Για τα παιδιά που μπορεί να υιοθετηθούν από ομοφυλόφιλους, ο Toffler πρόσθεσε κάπως ασυνήθιστα, ‘Αν αυτά τα παιδιά θα ανήκουν στο ίδιο ή στο αντίθετο φύλο είναι κάτι το οποίο μένει να δούμε’. Αναφέροντας την αποποινικοποίηση των ομοφυλόφιλων πράξεων ανάμεσα σε ενήλικες, ανάμεσα σε άλλες εξελίξεις, προχώρησε στην δήλωση « Μπορεί να φτάσει η μέρα όπου ένα δικαστήριο θα αποφασίσει ότι ένα σταθερό ζευγάρι, μορφωμένων ομοφυλόφιλων μπορεί να είναι αρκετά καλοί γονείς.’

Τριανταπέντε χρόνια αργότερα τα λόγια του Toffler ακούγονται διορατικά αλλά όμως κιόλας πεπερασμένα. Αναλογιζόμενοι το ύφος της γλώσσας που χρησιμοποιεί είναι σαν να ταξιδεύουμε πίσω στον χρόνο σε μια εποχή όπου οι έννοιες gay και λεσβιακοί ‘γάμοι’ και ‘γονείς’ ήταν τόσο φουτουριστικοί όπου έπρεπε να κλειστούν σε εισαγωγικά (μια πρακτική που ακόμη ισχύει στους θρησκευτικούς κύκλους). Την ίδια στιγμή το Future Shock, που πούλησε 5 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ, βοηθά να καταρριφθεί η άποψη ότι κανένας δεν σκέφτηκε ποτέ τον γάμο ομοφυλοφίλων ως μια σοβαρή πιθανότητα μέχρι το 2003. Το σημαντικό ιστορικό ερώτημα δεν είναι πότε αρχίσαμε κάποια στιγμή να υποθέτουμε ότι οι ομοφυλόφιλοι γάμοι μπορεί να αποτελούν μια πραγματικότητα, αλλά για τι μέλλον φανταζόμαστε όταν σκεφτόμαστε και μιλάμε για ομοφυλόφιλους γάμους.

Όταν μιλάμε για ομοφυλόφιλους γάμους για τι είδους μέλλον μιλάμε; Μια προσεκτική ματιά στη ΛΟΑΤ ιστορία δείχνει ότι δεν είναι κάτι καινούργιο για τους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες που ονειρεύονται ισότιμους γάμους. Ή για να το συγκεκριμενοποιήσω: εννοώ, ότι από την στιγμή που η πολιτεία αναγνώρισε και έδωσε συγκεκριμένα δικαιώματα στα ετερόφυλα ζευγάρια, τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια – δημόσια ή ιδιωτικά, ή πίσω από ψευδώνυμα, ή στα ημερολόγιά τους – είχαν θιγεί από την άρνηση αυτού του δικαιώματός τους και αναρωτιόνταν μέχρι πότε αυτό θα ισχύει, ενάντια σε κάθε προκατάληψη; Όπως ο George Chauncey είπε το 2004 στο βιβλίο του ‘Why Marriage?’ η παρούσα διαμάχη για τον γάμο είναι δομημένη από μια σειρά αλλαγών, που φτάνουν τουλάχιστον πίσω στην περίοδο του New Deal όπως επίσης και στην περίοδο του Δεύτερου Παγκoσμίου Πολέμου, όπου ο γάμος έγινε ο πρωταρχικός μηχανισμός για την διανομή κρατικών και ιδιωτικών συμφερόντων. Στην μεταπολεμική Αμερική, τα όνειρα για ομοφυλόφιλους γάμους ανταποκρίνονται σχεδόν ακριβώς στην μετατόπιση των δικαιωμάτων που απολάμβαναν μόνο τα ετερόφυλα ζευγάρια. Υποστηρίζω ότι έχουν υπάρξει αρκετές σημαντικές στιγμές στην ιστορία της συζήτησης για του ομοφυλόφιλους γάμους στο τελευταίο μισό του περασμένου αιώνα. Συγκεκριμένα ερωτήματα προκύπτουν συνεχώς. Ίσως τα πιο κοινά είναι: Ποιος είναι ο σκοπός του γάμου, να σταθεροποιήσει την κοινωνία, να διευκολύνει την τεκνοποίηση, να ασφαλίσει την σωστή μεταφορά και διατήρηση του πλούτου; Είναι ο γάμος επιθυμητός; Ο γάμος βασίζεται στην ανισότητα των ανδρών και γυναικών; Και είναι τα ετερόφυλα ζευγάρια κάπως καλύτερα κατάλληλα για γάμο απ’ ότι τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια;

Αν και οι ομοφυλόφιλοι γάμοι στην Αμερική παραμένουν φουτουριστικοί έξω από την πολιτεία της Μασαχουσέτης, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πιθανότητα κάποτε φαινόταν πιο μακρινή από ότι είναι σήμερα. Το Αύγουστο του 1953 το γνωστό ομόφυλο περιοδικό ΟΝΕ είχε κεντρικό θέμα του άρθρο του E. B. Saunders που φανταζόταν πως ο ομοφυλόφιλος κόσμος θα ήταν διαφορετικός αν στο έτος 2053, ο γάμος μεταξύ αντρών είχε νομιμοποιηθεί. Σε απάντηση, ένας αναγνώστης έγραψε, σε ένα γράμμα του στον εκδότη: ‘τα ερωτήματα που τίθενται για την νομιμοποίηση των ‘παντρεμένων’ ομοφυλόφιλων μοιάζουν με εικασίες που προκύπτουν υποθέτοντας ότι αύριο όλοι οι άνθρωποι θα γίνουν ξαφνικά γίγαντες, ψηλώνοντας πάνω από 30 πόδια. Θα ήμασταν υποχρεωμένοι τότε να γκρεμίσουμε τα σπίτια μας και να χτίσουμε καινούργια, ή απλά να υψώσουμε το ταβάνι;’ Παρόλα αυτά ο αναγνώστης συνέχισε και αφιέρωσε 10 παραγράφους επιχειρηματολογώντας εναντίον της κρατικής αναγνώρισης των ομοφυλόφιλων ζευγαριών « δεν βλέπω να υπάρχει λόγος να προσπαθήσουμε να νομιμοποιήσουμε την αμοιβαία αγάπη ανάμεσα σε οποιοδήποτε ζευγάρι ομοφυλοφίλων.

(Συνεχίζεται)

Το Μπίσκοτάκι

ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΕΙΣ Θηλυκότητα, ανδροπρέπεια και άλλες βεβαιότητες

Λάβαμε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο πληροφορίες για το πρόγραμμα της έκθεσης:

ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΕΙΣ Θηλυκότητα, ανδροπρέπεια και άλλες βεβαιότητες

Μία έκθεση για τα στερεότυπα των έμφυλων ταυτοτήτων και την ανατροπή τους στη σύγχρονη ελληνική τέχνη.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Τετάρτη, 20 Δεκεμβρίου
Κυριάκος Κατζουράκης – Ιωάννα Λαλιώτου
Προβολή της ταινίας «Ο Δρόμος προς τη Δύση».
Συζήτηση για την τέχνη και τη μετανάστευση

Τετάρτη, 17 Ιανουαρίου
Σώτη Τριανταφύλλου - Έφη Χαλυβοπούλου
Παρουσίαση βιβλίου: «Ιστορίες του σώματος»

Τετάρτη, 24 Ιανουαρίου
Κώστας Γιαννακόπουλος – Δέσποινα Μεϊμάρογλου
Παρουσίαση του έργου Fairyland - έμφυλες ταυτότητες στην τέχνη

Σάββατο, 3 Φεβρουαρίου
Διαθεματική συνάντηση:
Εικόνες του έμφυλου σώματος στην τέχνη,
την ιστορία και τον κινηματογράφο

Επιμέλεια έκθεσης, παράλληλων εκδηλώσεων: Συραγώ Τσιάρα
Πληροφορίες: 2310 589140-3 • Ώρες λειτουργίας: 11.00 - 19.00
www.greekstatemuseum.com
• e-mail: info@greekstatemuseum.

K Ρ Α Τ Ι Κ Ο Μ Ο Υ Σ Ε Ι Ο Σ Υ Γ Χ Ρ Ο Ν Η Σ Τ Ε Χ Ν Η Σ
0 6 / 1 2 / 2 0 0 6 - 0 4 / 0 2 / 2 0 0 7 Θ Ε Σ Σ Α Λ Ο Ν Ι Κ Η
Κ Ο Λ Ο Κ Ο Τ Ρ Ω Ν Η 2 1 Μ Ο Ν Η Λ Α Ζ Α Ρ Ι Σ Τ Ω Ν

Στην ισοτσελίδα www.greekstatemuseum.com θα βρείτε περισσότερες πληροφορίες για αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση.

Το Μπισκοτάκι

Straight story

StraightStory

Αυτό μάλλον είναι όλο το τρέιλερ...Στις 21 /12 θα βγάλουμε τελικά συμπεράσματα

Έρχεται.....

Straight Story


Καλή μας θέαση λοιπόν

15.500 γάμοι ομοφυλοφίλων

Σημερινό αρθράκι εφημερίδας Μακεδονία

Περισσότεροι απο 15.500 'γάμοι' μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου καταγράφηκαν τους τελευταίους δέκα μήνες στη Βρετανία, απο την ημέρα δηλαδή που τέθηκε σε ισχύ ο σχετικός νόμος. Ο νόομς που τέθηκε σε ισχύ πέρυσι στις 5 Δεκεμβρίου, ισχύει για άτομα άνω των 16 ετών και προβλέπει ίσα δικαιώματα με τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, δεν επιτρέπει όμως τη θρησκευτική ένωση μεταξύ ομοφυλοφίλων.

Σημείωση: Αναλυτικότερες πληροφορίες θα βρείτε στις ειδήσεις της ιστοσελίδας του εκδοτικού οίκου Πολύχρωμος Πλανήτης (http://www.colourfulplanet.gr)

Ομοφυλόφιλοι στην Μέση Ανατολή

Βιβλιοκριτική από το περιοδικό Publishers Weekly, Sept. 18th, 2006

Unspeakable Love: Gay and Lesbian Life in the Middle East
BRIAN WHITAKER. Univ. of California, $19.95 paper (264p)
ISBN 978-0-520- 25017-8

Παρά το γεγονός ότι τα ΜΜΕ του Δυτικού κόσμου καλύπτουν τις πολιτισμικές εντάσεις με βάση τον Ισλαμικό νόμο και την θέση της γυναίκας, λίγη προσοχή έχει δοθεί στο περιπλεγμένο θέμα των ομοφυλόφιλων σχέσεων σε αυτές τις χώρες. O Whitaker, συντάκτης για θέματα της Μέσης Ανατολής στην εφημερίδα Guardian παρουσιάζει μια μετριοπαθή αλλά πληροφοριακή εισαγωγή πάνω στο περίπλοκο ιστορικό, θρησκευτικό, κοινωνικό και νομικό καθεστώς των ομοφυλόφιλων πράξεων και των ομοφυλόφιλων ατόμων στην Μέση Ανατολή. Έχοντας επίγνωση της πολυπλοκότητας του εγχειρήματος του, τονίζει πως λέξεις όπως ομοφυλόφιλος, λεσβία ( στο αγγλικό "homosexual," "lesbian," "gay" and "queer"), είναι Δυτικά κατασκευάσματα και μπορεί να είναι αποπροσανατολιστικά, ή επικίνδυνα ανακριβή όταν χρησιμοποιούνται σε μη-δυτικές κουλτούρες. Ο Whitaker, περιγράφει πολύ παραστατικά τις ζωές γυναικών και ανδρών, από τους οποίους πήρε συνέντευξη, όπως η περίπτωση ενός νέου Σύριου, ο θεραπευτής του οποίου ανακοίνωσε την ομοφυλοφιλία του ασθενούς του στην οικογένεια του καθώς και των δύο Σαουδαράβων που σκότωσαν κάποιον γιατί φοβόταν πως θα κατέδιδε την σχέση τους στις αρχές.

Επίσης, μας παρέχει μια ευρύτερη οπτική των θρησκευτικών και πολιτικών επιπλοκών της ομοφυλοφιλίας: δεν υπάρχει μια εννιαία Ισλαμική θέση για την νομιμότητα των ομοφυλοφιλικών πράξεων. Η Ιρανική κυβέρνηση χρησιμοποιεί συχνά την ποινή της ομοφυλοφιλίας για να στιγματίσει την Αραβική μειονότητα της πόλης Ahwazi. Αν και τα συμπεράσματα στο βιβλίο του Whitaker δεν είναι τελειωτικά, αποτελεί ένα αρκετά διαφωτιστικό έργο για ένα σημαντικό θέμα.

AIDS - Στοιχεία για την Ελλάδα

Αναδημοσιεύουμε μέρος άρθρου για το AIDS απο την ιστοσελίδα www.ert.gr

Στην Ελλάδα, από την αρχή του 2006 έως τις 31 Οκτωβρίου δηλώθηκαν 485 νέα περιστατικά HIV λοίμωξης, εκ των οποίων 60 έχουν εμφανίσει AIDS. Από αυτά τα περιστατικά σύμφωνα με στοιχεία του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕΛΠΝΟ), 60 έχουν εμφανίσει AIDS. .Το 80,6% ήταν άντρες, το 19,4% γυναίκες, ενώ το 47% των περιπτώσεων ήταν ομοφυλόφιλοι άντρες. Το 24,3% αφορά ετεροφυλόφιλους άντρες και γυναίκες, ενώ δεν προσδιορίστηκε ο τρόπος μετάδοσης στο 24,3%. Η πλειονότητα των αντρών (24,6%) ήταν ηλικίας 30-34 ετών, ενώ στις γυναίκες προεξάρχουσα ηλικιακή ομάδα ήταν αυτή των 35-39 ετών (17%). Αξίζει να σημειωθεί ότι το 2006 δηλώθηκαν στο ΚΕΛΠΝΟ τρεις περιπτώσεις μετάδοσης του ιού HIV μέσω μετάγγισης μολυσμένου αίματος, εκ των οποίων οι δύο πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα και η τρίτη σε άλλη χώρα. Οι μεγαλύτεροι αριθμοί θανάτων σημειώθηκαν τα έτη 1994, 1995 και 1996, ενώ υπήρξε και μία σημαντική μείωση του αριθμού των θανάτων που ξεκίνησε το 1997 που οφείλεται στην εισαγωγή νέων θεραπευτικών προσεγγίσεων, οι οποίες καθυστερούν σημαντικά την εξέλιξη της ασθένειας. Το 2005 παρατηρήθηκε αύξηση κατά 25% ανά εκατομμύριο πληθυσμού, συγκριτικά με το 2004, ενώ σύμφωνα με εκτιμήσεις το 2006 ο αριθμός των νέων μολύνσεων που θα δηλωθούν αναμένεται να είναι ίδιος ή πιθανώς και μεγαλύτερος από εκείνον του 2005