Απο πού πάνε για την άνοιξη;

Αν ήξερες πόσες μορφές αλλάζεις μέσα μου
πότε μωρό, πότε τσιγγάνικος χορός, φιλί και ντέφι
πότε φαύνος ανέμελος σ’ άπιαστο κέφι

πότε έφηβος συλλογισμένος μ’ αυτά τα σκιερά σου
μάτια σ’ αρχαίου ναού τα σκαλοπάτια
πότε νεράιδα με χαμόγελο όλο υποσχέσεις
πότε άγιος βυζαντινός, βαθύς και απόμακρος
πότε θλιμμένος τροβαδούρος σε παλάτι
πότε γοργόνα οργισμένηπότε μια τρίλια ματωμένη

πότε ένας κλόουν μαγικός μ’ αστείο βήμα
πότε μπουρίνι, πότε πανηγύρι
πότε παράδεισος και πότε τιμωρία.

μα απ’ όλα αυτά τα πρόσωπα που αλλάζεις
ένα μου είναι πιο λατρευτό
το πλάσμα εκείνο το σοφό και γελαστό
που ήρθε από το πουθενά μια μέρα να μου θυμίσει
ότι η ζωή είναι φλογέρα, που θέλει κέφι
για να παίζει, ακόμα κι αν μας περιπαίζει.

Απο πού πάνε για την άνοιξη; (Αρλέτα, Καστανιώτης 1997)

Το Μπισκοτάκι