Couch potatoes

Η δια βίου μάθηση στην πράξη

Διάφορες σκέψεις…

1. Την μια οι δουλείες μου και τα διαβάσματά μου δυστυχώς με απέτρεψαν από το να είμαι συνεπής στην καταχώρηση νέων και σχολίων στο ιστολόγιο. Παρακολουθώ τις εξελίξεις για το θέμα του στρατιωτικού από τον ηλεκτρονικό τύπο και μία φορά που που είδα ειδήσεις άκουσα την ερώτηση ενός δημοσιογράφου που αναρωτήθηκε το εξής: Η ομοφυλοφιλία του στρατιωτικού δεν επηρεάζει την απρόσκοπτη εκτέλεση των στρατιωτικών του καθηκόντων; Ένας από τους υπόλοιπους παριστάμενους τον ρώτησε αποστομωτικά: δεν θα τον επηρέαζε αν είχε σχέση με γυναίκα; Ποια η διαφορά;

Και συνεχίζω: ποια η διαφορά στα συναισθήματα έρωτα, αγάπης και συντροφικότητας που αναζητεί ένας ετερόφυλος με έναν ομοφυλόφιλο ή λεσβία που ερωτεύεται, αγαπά και επιθυμεί να έχει έναν άνθρωπο στο πλάι του; Είναι τα αισθήματα αυτά διαφορετικά; Είναι τα θέλω διαφορετικά; Πως αγαπά ή εννοεί την αγάπη ένας ομοφυλόφιλος από έναν ετερόφυλο;

Το θέμα της εβδομάδας που διανύουμε, μετά από μία εβδομάδα θα γίνει
δεύτερο θέμα, τρίτο θέμα στα τηλεοπτικά παράθυρα έως ότου ξεχαστεί και περάσει
στις καλένδες της τηλεμνήμης μας. Έως τότε όμως θα έχουν βγάλει τα απωθημένα
τους οι διάφοροι ομοφοβικοί που με τις δηλώσεις τους ξυπνούν μνήμες άλλων
παλαιότερων δηλώσεων ομοϊδεατών τους που έχουν κατοικοεδρεύσει στο κοιμισμένο
υποσυνείδήτό των θεατών του καναπέ…

2. Εδώ και αρκετό καιρό απασχολεί και εμένα και την σύντροφό μου το ζήτημα των εφήβων ομοφυλοφίλων. Όταν εμπλέκεσαι άμεσα ή έμμεσα στον χώρο της εκπαίδευσης συναντάς νέες και νέους προβληματισμένους, μπερδεμένους, αποκομμένους από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.
Πως μια νέα ή νέος ομοφυλόφιλος αντιδρά όταν αρχίζει να καταλαβαίνει ότι η σεξουαλική του/της προτίμηση διαφέρει από αυτές των φίλων του/της. Τι διεργασίες λαμβάνουν χώρα σε επίπεδο ψυχολογικό και συναισθηματικό επίπεδο όταν συνειδητοποιήσει την διαφορέτικότητά του/της; Μια διαφορέτικότητα που χρωματίζετε ως διαφορετικότητα από τις ταμπέλες των υπόλοιπων που θεωρούν τους εαυτούς τους ετερόφυλους και άρα (κατά αυτούς φυσιολογικούς) Ποια είναι τα στάδια έως ότου κάποιος αποδεχθεί την σεξουαλικότητά του;

Υπάρχει ένα άρθρο με τον τίτλο Meeting the needs of lesbian and gay young adolescents τουHoward E. Taylor στο περιοδικό Clearing House, volume 73. Σε αυτό παρέχονται κάποιες επιστημονικές απαντήσεις για τα παραπάνω ερωτήματα αλλά θεωρώ πως ο κάθε ένας και η κάθε μία θυμάται τι συνέβαινε στην ψυχούλα του όταν άρχισε να συνειδητοποιεί την σεξουαλική του ταυτότητα.

Για να μιλήσω για μένα από την παιδική μου ηλικία και χωρίς να γίνεται συνειδητά ήθελα να παίζω με τα αγόρια ποδόσφαιρο και κυνηγητό. Αρνιόμουν να φορέσω μόνο ποδιά και από κάτω φορούσα πάντοτε παντελόνι γιατί διαφορετικά αισθανόμουν περιορισμένη. Στην πέμπτη δημοτικού μου άρεσε ένα κορίτσι της έκτης και στο γυμνάσιο ερωτευόμουν διάφορες καθηγήτριες, συμμαθήτριες και φίλες. Η δράση αυτή υπήρξε τελείως φυσιολογική για μένα και μόνο όταν μπήκα στην εφηβεία άρχισα να συνειδητοποιώ την διαφορετικότητά μου. Πέρασα δύσκολές φάσεις: θυμάμαι τον εαυτό μου θλιμμένη και μελαγχολική. Μάλωνα με τους γονείς μου ενώ οι σχέσεις μου με το ανδρικό φύλο περιορίζονταν στις κοινές δραστηριότητες γυμναστικής. Εκεί τα πήγαινα μια χαρά. Δεν θυμάμαι ποτέ να με ενδιέφεραν πριν ελαχίστων εξαιρέσεων και αυτές ήταν με αγόρια όπου μπορούσα να κάνω μια σοβαρή συζήτηση. Αυτό που έχω να θυμάμαι από τα γυμνασιακά μου χρόνια ήταν ο Πάνος. Ένα αγόρι ψηλόλιγνο, με λίγο μακριά μαλλιά που έκανε μανικιούρ τα νύχια του και που οι κινήσεις του θεωρούνταν αδελφίστικές. Στα διαλείμματα καθόταν σε ένα συγκεκριμένο σημείο του προαύλιου χώρου και έκανε παρέα με δύο κορίτσια τα οποία θεωρούνταν από τους υπόλοιπους λίγο καθυστερημένες και καθόλου trendy για τα δεδομένα της εποχής. Τα υπόλοιπα παιδιά τον πειράζανε με διάφορα υποτιμητικά κοσμητικά επίθετα το συνηθίστερο εκ των οποίων ήταν το κουνίστρο και όλοι γελούσαν. Ακόμη και οι καθηγητές και καθηγήτριες που είχαν υπηρεσία επιτήρησης γελούσαν με τα σχόλια των παιδιών. Η σιωπή τους και τα ψευτογελάκια σήμαιναν για όλους τους υπόλοιπους ότι επικροτούσαν την στάση τους και έτσι παίρνανε θάρρος να συνεχίσουν το ‘θεάρεστο έργο’ τους….

Αν και έχουν περάσει χρόνια κάθε φορά που θυμάμαι την στάση των καθηγητών αναρωτιέμαι: εφόσον οι καθηγητές, που υποτίθεται δίνουν το παράδειγμα στους μαθητές τους, φέρονται έτσι πως περιμένουμε την πλειοψηφία της γενιάς των σημερινών 30άρηδων και σαραντάρηδων να φέρεται; Πως περιμένουμε να αλλάξει η νοοτροπία μιας γενιάς που έχει γαλουχηθεί με τις αρπακολατζίδικες ‘αξίες’ που τους εμφύσησαν στην διάρκεια της εκπαίδευσής τους και που πλέον συνεχίζουν την ‘δια βίου εκπαίδευσή τους’ μπροστά στην μικρή οθόνη;