Το κείμενο της 20ης Μαρτίου αποτελούσε μια όμορφη εισαγωγής για το ακόλουθο κείμενο.
Θυμίζει λίγο τις ταινίες που ξεκινούν όμορφα και μελιστάλαχτα για να καταλήξουν σε ένα τέλος που σε κατεβάζει απότομα στη πραγματικότητα. Για κάποιους αντιπροσωπεύει ένα απλό όνειρο του ομοφυλόφιλου και της λεσβίας: να μπορούν να κυκλοφορούν στον δρόμο απλά με την/τον σύντροφό της ζωής τους όπως ο περισσότερος κόσμος.
Πως μπορούμε όμως εμείς οι ομοφυλόφιλοι να πετύχουμε κάτι τέτοιο; Με την βοήθεια και υποστήριξη επίσημων κρατικών φορέων θα ήταν η απάντηση. Και τι συμβαίνει όταν μας ξεχνούν;
Πριν από λίγες μέρες και συγκεκριμένα 16-18 Μαρτίου διενεργήθηκε στην Αθήνα ένα διαφορετικό φεστιβάλ με τον τίτλο Όλοι Διαφορετικοί Όλοι Ίσοι.
Στις 13 Μαρτίου στάλθηκε ένα e-mail εκ μέρους της Ελληνικής Εθνικής Οργανωτικής Επιτροπής του φεστιβάλ στην Ελληνική Ομοφυλοφιλική Κοινότητα και από ότι καταλαβαίνουμε και σε άλλες ομάδες.
Καλά; Δύο μέρες πριν;
Πολύ σωστά και ευγενικά η κα Γαλανού, γενική γραμματέας της ΕΟΚ, απάντησε ότι δεν είναι εφικτό μέσα σε δύο μέρες να συγκεντρωθεί και να εκτυπωθεί υλικό καθώς και να βρεθούν εθελοντές που θα αποτελέσουν ‘ζωντανές βιβλιοθήκες’ και θα μοιράζονται τις ιστορίες τους με τον κόσμο.
Κλείνει το κείμενό της με ευχές για την καλή οργάνωση και με την ελπίδα αυτή η αβλεψία να μην αποτελεί ‘μεροληπτική συμπεριφορά κατά των ομοφυλοφιλικών ομάδων’.
Είναι ή δεν είναι μεροληπτική συμπεριφορά κάτι τέτοιο, η ουσία είναι ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι μια ομάδα πολιτών που σε αυτήν την χώρα, χώρο και λόγο έχει στα πάνελ των ειδήσεων και των διάφορων εκπομπών της τηλεόρασης. Για τους καναλάρχες αποτελούμε νούμερα τηλεθέασης ενώ για το φιλοθεάμον κοινό απλά ‘νούμερα’. Υπάρχει επίσης και η αντίληψη ότι αυτός ο τόπος έχει τόσα προβλήματα να λύσει με τους ομοφυλόφιλους θα ασχολείται;
Εννοείτε πως κάτι τέτοιο είναι μια πραγματικότητα μέρος της οποίας αποτελούμε όλοι μας. Γιατί και εμείς οι ομοφυλόφιλοι ξέρετε δεν ζούμε στο δικό μας συννεφάκι. Δουλεύουμε, είμαστε άνεργοι, φορολογούμαστε, ψηφίζουμε…Δίπλα σας είμαστε.
Αν σε όλα τα παραπάνω γεγονότα στα οποία αναφέρομαι υπάρχει κάποιο λάθος να ξέρετε ότι αποτελεί απλά έλλειψη ολοκληρωμένης πληροφόρησης. Σε περίπτωση που κάτι τέτοιο ισχύει θα ήθελα πολύ κάποιος ή κάποια να με διορθώσει.
Στην Θεσσαλονίκη θα πραγματοποιηθεί το ίδιο Φεστιβάλ στους χώρους της Θεσσαλονίκης απο τις 30 Μαρτίου έως τις 1 Απριλίου. Σε αυτό συμμετέχει και η Σύμπραξη κατά της Ομοφυλοφοβίας. Η παρουσία όλων μας σε ένα τέτοιο γεγονός θα είναι πολύ σημαντική.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Τυχαία παράλειψη λέγεται αυτό; Τελοσπάντων..Πάντως εγώ θα επιμείνω ότι δεν χρειαζόμαστε κανέναν για να περπατάμε χέρι χέρι στο δρόμο, αυτό το κάνουμε μόνοι μας. Χρειαζόμαστε την κρατική υποστήριξη ώστε χέρι χέρι να πάρουμε ένα δάνειο, χέρι χέρι να υιοθετήσουμε ένα παιδί, χέρι χέρι να φορολογούμαστε λιγότερο.
Τα υπόλοιπα έχουν να κάνουν με τον καθημερινό αγώνα μας και μας έχουν κάνει να πιστέψουμε ότι είναι πιο δύσκολο από ότι πραγματικά είναι.
Γνώμη μου είναι πως η κρατική "υποστήριξη" ξεκινάει απ το σχολείο και την οικογένεια!
Η ομοφοβία διδάσκεται και στο σχολείο (όπως και άλλες μορφές ρατσισμού) αλλά και στην οικογένεια (η οποία με τη σειρά της έχει ανατραφεί μ αυτό τον τρόπο) Είναι δουλειά του κράτους να μπει στο σχολείο ο ομοφυλόφιλος, να υπάρχει, να αναφέρεται σε διδασκόμενα κείμενα, να μην είναι αόρατος ή παράδειγμα προς αποφυγήν. Να απενοχοποιηθεί και να απομυθοποιηθεί. Το να υπάρξει κρατική υποστήριξη με νόμους που αφορούν το γάμο ή την υιοθεσία ναι είναι σημαντικό αλλά ίσως και λίγο ανόφελο για το παιδί μου (όντας παιδί μίας λεσβίας ή ενός ζευγαριού λεσβιών) όταν στο σχολείο θα υποστεί διακρίσεις. Εκεί δεν θα υπάρχει καμία υποστήριξη..Ελπίζω να βγάζουν νόημα αυτά που λέω :)
Kαλησπέρα σας..!
kiwi
Δημοσίευση σχολίου