Τί ήταν οι γάμοι μεταξύ ομοφυλοφίλων; Μέρος 3 τελευταίο

Το υπόλοιπο του άρθρου καλύπτει μια σειρά επιχειρημάτων υπέρ και κατά των ομοφυλόφιλων γάμων, αν και η πρωτοκαθεδρία δίδεται σε μια σειρά ειδικών – δικηγόρων, συμβούλων σε περιοδικά, και ψυχιάτρων, συμπεριλαμβανομένης και της πανταχού παρούσας αντί gay φωνής του Dr. Irving Bieber – όπου όλοι τους διακήρυτταν την τρέλα του ομοφυλόφιλου γάμου. (Φυσικά κάποιά από τα επιχειρήματα τους είναι αμοιβαία αποκλειστικά). Δύο gay υπερασπιστές, ο ιδρυτής της Metropolitan Community Church Troy Perry και ο νεοϋορκέζος σκηνοθέτης Dick Leitsch, αναφέρονται ότι υπερασπίζονται την προώθηση για το δικαίωμα του γάμου. Το αξιοσημείωτο είναι ότι οι τελευταίες παράγραφοι γράφουν σε παρένθεση ‘για αυτούς που είναι μέσα στα πράγματα’ θέλοντας να υπονοήσουν ότι ένας από τους 2 άντρες που παντρεύτηκαν είναι πιθανόν να προχωρήσει σε μια σχέση με έναν επαγγελματία του ποδοσφαίρου. Το άρθρο τελειώνει με το συμπέρασμα: ‘η μυστική τους τελετή δεν εξασφάλισε μια ασφαλή και σταθερή σχέση τελικά και ίσως στο τέλος καταλήξει να τους φέρει δυστυχία, να γίνουν ρεζίλι και συντρίμμια.’

Όπως στις δεκαετίες ’50 και ’60, κάποιοι gay και λεσβίες απέρριπταν τον γάμο σαν μια ανεπιθύμητη πλευρά του κυρίαρχου straight κόσμου - μια άποψη που στηρίζονταν από ουσιαστικά όλους τους καθιερωμένους θεσμούς. Για παράδειγμα, στο TV Radio Mirror, λέγεται ότι ο συγγραφέας Paul Goodman (χαρακτηρίζεται ως ‘υποστηρικτής του διέμφυλου τρόπου ζωής’) θεωρεί τον ομοφυλόφιλο γάμο ‘ανεπιθύμητο’ γιατί ‘η μονογαμία είναι μια άρρωστη κατάσταση για τον ομοφυλόφιλο καθώς συνιστά μια αμυντική μανούβρα για να αποφύγει την μοναξιά και για να έχει έναν μόνιμο σύντροφο.’ Τον επόμενο χρόνο, τον Μάρτιο του 1972, ένας αρθρογράφος του Bay Area Reporter σχολίαζε σαρκαστικά ‘Οι ετερόφυλοι έχουν αυτό που αποκαλείται καλή δουλειά. Δουλεύουν πολλές ώρες και σκληρά, γιατί πιστεύουν ότι η δουλειά είναι ένα καλό υποκατάστατο του σέξ. Εξάλλου, οι ετερόφυλοι θα πρέπει να έχουν μια καλή δουλειά για να πληρώνουν το σπίτι των ονείρων τους.’

Εναλλακτικά, ένα συναρπαστικό άρθρο του 1971 στο The Ladder, το περιοδικό των Daughters of Bilitis (DOB), την πρώτη εθνική οργάνωση λεσβιών, παρουσίασε τις μονογαμικές, σταθερές σχέσεις ως ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό της λεσβιακής κουλτούρας, το οποίο οι νέοι και νέες ομοφυλόφιλοι και λεσβίες φιλελεύθεροι είχαν απορρίψει άδικα. Η Rita Laporte πρώην πρόεδρος της οργάνωσης, έκανε έναν απολογισμό της φύσης της Αμερικανικής οικογένειας: ‘ ο θεσμός που αποκαλούμε γάμο δεν μπορεί να συντηρήσει δύο ολοκληρωμένες ανθρώπινες οντότητες – ήταν σχεδιασμένος για μία και μισή. Έτσι λέει ο κοινωνιολόγος Andrew Hacker . Και συνεχίζει ( η Laporte) για να ενισχύσει την θέση του λέγοντας: ‘ Αναφερόταν φυσικά στον ετερόφυλο γάμο. Ο λεσβιακός γάμος butch/femme μπορεί και συνήθως συνίσταται από δύο ολοκληρωμένες προσωπικότητες.’ Η Laporte απέρριψε τις θέσεις των νέων ριζοσπαστών, τους οποίους νουθετεί για την απεχθή ‘ προσπάθειά τους να αρνηθούν την ομορφιά και αυθεντικότητα τέτοιων μακροχρόνιων, μονογαμικών λεσβιακών γάμων.’ Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι την δεκαετία του ’70, όχι μόνο οι ΛΟΑΤ συζητούσαν πολύ περισσότερο για τους γάμους και κάνανε αιτήσεις για διακαιώματα γάμου, είχαν κεντρίσει και την αντίδραση από ετερόφυλους. Όπως αποδεικνύουν οι Peggy Pascoe και ο George Chauncey, 15 πολιτείες ψήφισαν νόμους όπου υπαγόρευαν αυστηρά τον γάμο ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα μεταξύ 1973 –1978. Πολλοί νέοι ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές είχαν ακουστά τους αγώνες των τελών της δεκαετίας του ’70 για την καμπάνια της Anita Bryant's "Save Our Children" στην νότια Φλόριντα καθώς και την πρωτοβουλία California's Briggs Initiative, αλλά η αντίδραση για τους γάμους μεταξύ των ομοφυλοφίλων την δεκαετία του ’70 είναι κυριολεκτικά άγνωστη ακόμη και στους γνώστες της ιστορίας. Έχουμε ακόμη να μάθουμε αρκετά για την δική μας πολιτική ιστορία.

Η δεκαετία του ’80 τείνει να κλονιστεί απο κάθε προσπάθεια οριοθέτησής της στην ομοφυλοφιλική ιστορία ως μια δεκαετία προόδου και απελευθέρωσης. Οι ανησυχίες προοιωνίζονται τον Φεβρουάριο του 1980 στο εξώφυλλο του Christopher Street: ‘Ο εραστής σου μόλις πέθανε…, και η οικογένεια έρχεται να πάρει τα πάντα.’ Το άρθρο παρουσίαζε έναν νέο άντρα του οποίου ο επί δωδεκαετίας φίλος πέθανε από ανακοπή και ο οποίος έχασε το διαμέρισμα και τα αποκτήματα που μοιράζονταν καθώς και όλες τις οικονομίες του συντρόφου του. Ο συντετριμμένος πρωταγωνιστής δήλωσε: Δεν είχα ιδέα πως είχαμε ανάγκη να έχουμε δικαιώματα ως gay ή κάποιου είδους προστασία. Μου φαινόταν πως οι gay δεν είχαν και πολλά πράγματα για τα οποία θα μπορούσαν να παραπονεθούν. Τώρα μου θυμίζει την Γερμανία την δεκαετία του ’30.’ Τα λόγια του φυσικά ακούγονται απόκοσμα, τρομαχτικά, καθώς λέγονται στην απαρχή της ιατρικής κρίσης που θα συντρίψει τις αντρικές ομοφυλοφιλικές κοινότητες της Αμερικής, ενώ η ομοσπονδιακή κυβέρνηση παρακολουθούσε τις εξελίξεις άπραγη. Έως το 1990, οι προοπτικές θεσμοθέτησης ομοφυλοφιλικών γάμων στην Αμερική ήταν μετά βίας υποσχόμενες σε σύγκριση με αυτές της δεκαετίας του ’70. Στο κύριο άρθρο του Μαρτίου του 1990, ‘ Το Μέλλον της Γκέυ Αμερικής,’ στο Newsweek, σημειώνετε ότι ‘ η απόλυτη πράξη αφομοίωσης για τους ομοφυλόφιλους θα ήταν ο γάμος, ένα δικαίωμα που βρίσκεται στην μελλοντική ατζέντα τους’ – ‘αλλά δεδομένου των αντιρρήσεων από την εκκλησία και την πολιτεία, ο νόμιμος γάμος παραμένει απίθανος για το προσεχές μέλλον.’

Εντυπωσιακά, το άρθρο ανέφερε ‘ πολλοί από την κοινότητα αντιτίθενται σε αυτές τις οιονεί ενώσεις, βασιζόμενοι ότι μιμούνται τους ετερόφυλους γάμους και δεν είναι μοναδικά gay.’ Και ανέφερε την επίδραση του AIDS, που έπαιρνε κάθε χρόνο πολλές ζωές μέχρι να ανακαλυφθεί ο συνδυασμός ή το κοκτέιλ των φαρμάκων το 1996. Η δημοτικότητα της εξωσωματικής γονιμοποίησης, που οδήγησε σε μια έκρηξη γεννήσεων μωρών από λεσβίες την δεκαετία του ’90, απέδειξε την ευπάθεια των ομοφυλοφιλικών οικογενειών. Όμως, αν και πολλές νίκες κερδήθηκαν, μια δικαστική νίκη στην Χαβάη παρήγαγε μια αντίδραση ακόμη πιο μοχθηρή από αυτήν της δεκαετίας του ’70.

Η αντίδραση των ‘90’s οδήγησε σε ένα νέο και χωρίς προηγούμενο εμπόδιο στον αγώνα μας για ισότητα: ο νόμος του 1996 για τους γάμους, αποδεκτός από όλους ως ο πιο anti-gay νόμος που ψηφίστηκε ποτέ από την αμερικανική κυβέρνηση. Κερδίζοντας την ισότητα στους γάμους θα συνεχίσει πολύ πιθανόν να κοστίζει ακριβά εδώ (στην Αμερική) παρά σε άλλες δυτικές δημοκρατίες, και ανάμεσα στα κόστη είναι και οι θυσίες που γίνονται για να προωθήσουμε τον γάμο ως το κεντρικό θέμα του αγώνα μας. Αν και οι νόμοι για τις διακρίσεις προσφέρουν μια προοπτική μεγαλύτερης ασφάλειας σε όλους μας, ο γάμος αναπόφευκτα ωφελεί κάποιους gay και λεσβίες - εξαιρώντας τουλάχιστον στο λιγότερο αυτούς που παραμένουν εργένηδες. Παρόλα αυτά, το γεγονός παραμένει ότι αρκετοί νέοι και νέες ομοφυλόφιλοι υποθέτουν ότι κάποια μέρα θα έχουν το δικαίωμα του γάμου, και αυτό από μόνο του αποτελεί ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Βεβαίως δεν μπορούμε να λέμε ακόμη, όπως είπε και ο Toffler ‘ότι μπορεί να έρθει η μέρα’ όταν ένα δικαστήριο θεωρήσει ότι είμαστε ικανοί να γίνουμε γονείς. Σε μια αποσβολωτική σειρά γεγονότων, το νομοθετικό σώμα της Καλιφόρνια, ψήφισε έναν νόμο για τους γάμους μεταξύ ομοφυλοφίλων. Σε μια διακήρυξη για την σημαντικότητα των κινήσεων συμμαχίας, οι προσπάθειες των Ενωμένων Αγροτικών Εργατών και η ιδρύτρια του Dolores Huerta έκανε μια επιτυχημένη καμπάνια, ορμώμενη από το θρησκευτικό αίσθημά τους, να εξουσιάζει του Λατίνους νομοθέτες να καταπολεμήσουν τον νόμο. Ενώ ο κυβερνήτης Arnold Schwarzenegger έθεσε βέτο στον νόμο αυτό, η κάλυψη από τα μέσα για την απόφασή του ήταν πολύ αρνητική, ακόμη και στις αποκαλούμενες ‘ red states’. Και συνηθίζεται όλο και συχνότερα από τα μέσα να συμπεριφέρονται στους αντιπάλους μας με τον ίδιο βαθμό σαρκασμού όπως σε αυτούς που κάποτε χαιρέτιζαν την ιδέα του ομοφυλόφιλου γάμου. Για παράδειγμα, ένα άρθρο σχολιάζοντας αρνητικά την απόφαση του Arnold Schwarzenegger παράθεσε αυτό που ίσως για την μέση Αμερική να αποτελεί την πιο κραυγαλέα υπόθεση ισοτιμίας στον γάμο. ‘Πως μπορεί ο γάμος 2 αντρών να βλάφτει τον θεσμό του γάμου περισσότερο από την Britney Spears, της οποίας ο πρώτος γάμος ήταν πενηνταπεντάωρο φιάσκο - σχέση στο Λας Βέγκας? αναφέρει η Seattle Post-Intelligencer κάτω από τον τίτλο ‘Βέτο στο Μέλλον’.