Έργο εξαιρετικά καλογραμμένο. Γραφή που ρέει, όπως ρέουν και τα συναισθήματα από τις σελίδες του. Αν το 2005 σημαδεύτηκε από την έκδοση της Ερωμένης, αυτό το βιβλίο ίσως μέχρι στιγμής να είναι αυτό που σημαδεύει την ελληνική λεσβιακή λογοτεχνία για το 2006.
Ακολουθούν μερικά ενδεικτικά αποσπάσματά:
Όμως εγώ είχα απολαύσει τις ερωτικές μου συνευρέσεις με τον Τίτο. Δεν είχα απογοητευθεί από την σεξουαλική ετερόφυλη σχέση μου. Απλώς, αυτό δεν ήταν το πραγματικά ζητούμενο στη ζωή μου. Δεν με ολοκλήρωνε. Άλλα πράγματα λαχταρούσα περισσότερο. Κι αυτά ήταν τα χαρίσματα που βρήκα συγκεντρωμένα στη Μαρούσα. Αυτά που αναζητούσα από πάντα και πίστεψα πως είχα βρει αρχικά στον Τίτο. […] κανένας άντρας δεν θα μπορούσε να εννοήσει πως, για να συμφιλιωθεί με το σώμα της γυναίκας, έπρεπε να νιώσει πρώτα την ψυχή της. Γι’ αυτό και ο διχασμός του κόσμου. Η πηγή του κακού και της δυστυχίας του είναι αυτό. Οι τόσο διαφορετικές φύσεις δύο όντων που είναι αναγκασμένες να σμίξουν χωρίς να μπορεί ποτέ ο ένας να ικανοποιήσει τις ανάγκες του άλλου. […] αυτό είναι το τραγικό του ετερόφυλου έρωτα. Κρατάει πολύ λίγο και χάνεται απότομα σαν να μην ήρθε ποτέ. Και τότε βγαίνουν άλλα συναισθήματα μέσα από τον απέραντο πόνο και την απελπισία αυτής της απώλειας. (σελ. 104)
Η σχέση όμως ήταν τόσο πολύτιμη, ώστε να την βγάζει από την δομή των σκέψεων και των πεποιθήσεών της. Κάτι που τελικά θα μας έβαζε στον πόνο. Η απόφασή μας να ζήσουμε μαζί, με ότι μας είχε ενώσει μ’ έναν ιδανικό και σχεδόν πανανθρώπινο τρόπο, αποδεικνυόταν τελικά παγίδα όπως το είχε προβλέψει. Οι καρδίες μας θα γινόταν πεδία μάχης ενός αιματηρού, άνισου πολέμου, και οι ζωές μας θα πλήρωναν στον Μολώχ της ανθρώπινης σκληρότητας τα λύτρα γι’ αυτό το μοναδικό που ζήσαμε. Για την ιδιαίτερή τύχη μας να πέσει η μια πάνω στην άλλη και ν’ αγκαλιαστούμε με όλο το εύρος του ανθρώπινου συναισθήματος. Ενός συναισθήματος όμως ανεπίτρεπτου από την κοινωνία των ανθρώπων. Μιας κοινωνίας που τα όπλα της είναι πολύ ισχυρά για ν’ αποκρουσθούν από την γυμνή αλήθεια των διάφανων ψυχών και σωμάτων. ( σελ. 156)
[…] όσο και αν προσπαθήσαμε, δεν μπορέσαμε να την κάνουμε μια λεύτερη αγάπη. Ανασύραμε από την συνείδηση μας ένα σωρό λόγους για να την δικαιολογούμε, αλλά φαίνεται πως δεν τα καταφέραμε. Γιατί η αγάπη δεν χρειάζεται να την δικαιολογείς, αλλά να την ζεις. Εμείς όμως την προβάλλαμε μόνο μεταξύ μας, λες και κάναμε κάτι κακό. Είναι δύσκολο αυτό το πράγμα. Πολύ δύσκολο. Να κρύβεις πράγματα που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν φυσικό να βγάλεις στο φως. Κάτι σαν δικαιολογία για κάποια άδικη ενοχή που πρέπει να αισθάνεσαι είν’ αυτό. ( σελ. 163).
Το μπισκοτάκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου