Οδηγώντας σήμερα για να πάω στη δουλειά σκεφτόμουν πως ποτέ ξανά δε θα είναι ίδια η βόλτα στην παραλία. Μένει ακόμη ζωντανή μέσα μου η συγκίνηση και η χαρά του Σαββάτου που μας πέρασε.
Είχα διαβάσει και το άρθρο του Τέλλου Φίλη με αφορμή το πρώτο Gay Pride της Θεσσαλονίκης. 'Άλλες εποχές.
Διαβάστε το εδώ
...'Περπατώντας στην παράλια παρέα με την Κατερίνα, την υπεύθυνη του Κοινωνικού Ιατρείου της πόλης, είδαμε πολλά δακρυσμένα μάτια συμπολιτών μας, όχι για την κατάντια της πόλης όπως θα σπεύσουν να πουν πολλοί, αλλά αληθινής συγκίνησης, γιατί στα πρόσωπα των νέων ανθρώπων έβλεπαν τα πρόσωπα των χαμένων φίλων, που χάθηκαν από ανομολόγητη και οδυνηρή αρρώστια, μόνοι και κοινωνικά απόβλητοι. Σε άλλες εποχές'...
Είχα διαβάσει και το άρθρο του Τέλλου Φίλη με αφορμή το πρώτο Gay Pride της Θεσσαλονίκης. 'Άλλες εποχές.
Διαβάστε το εδώ
...'Περπατώντας στην παράλια παρέα με την Κατερίνα, την υπεύθυνη του Κοινωνικού Ιατρείου της πόλης, είδαμε πολλά δακρυσμένα μάτια συμπολιτών μας, όχι για την κατάντια της πόλης όπως θα σπεύσουν να πουν πολλοί, αλλά αληθινής συγκίνησης, γιατί στα πρόσωπα των νέων ανθρώπων έβλεπαν τα πρόσωπα των χαμένων φίλων, που χάθηκαν από ανομολόγητη και οδυνηρή αρρώστια, μόνοι και κοινωνικά απόβλητοι. Σε άλλες εποχές'...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου