Κάθομαι και κλείνω τα μάτια, να ηρεμήσω. Περνάει μια κυρία με έναν κύριο και ψάχνει την βαλίτσα που έχασε. Γυρίζω να δω τα πράγματά μας: το σακβουαγιάζ, τα μπουφάν, την σακούλα με τα βιβλία από τον Πολύχρωμο Πλανήτη. Οι γιορτές περάσανε γρήγορα και αυτά που κάναμε μαζί αλλά και η καθεμία ξεχωριστά, τόσα πολλά, τόσα ταξίδια που άρχισα να αισθάνομαι θεατής της ζωής μου– θέλω χρόνο να κατακαθίσουν οι εμπειρίες, οι γνωριμίες, να κάνω έναν απολογισμό…
Πρώτη στάση : Πολύχρωμος Πλανήτης
Κατεβήκαμε στην Αθήνα για να δούμε το έργο 2. Φτάσαμε. Γρήγορο φρεσκάρισμα και πάμε στο βιβλιοπωλείο Πολύχρωμος Πλανήτης. Αντωνιάδου 6, στο Πεδίο του Άρεως. Ευτυχώς όχι μακριά από κει που μέναμε. Χτυπήσαμε το κουδούνι, ένας κύριος μας καλωσόρισε, είπαμε ευχές, του είπα πως έχουμε έρθει από Θεσσαλονίκη και θα θέλαμε να ρίξουμε μια ματιά στα βιβλία. Όταν μπαίνω για πρώτη φορά σε έναν χώρο προσέχω αν υπάρχουν βιβλία, αν παίζει μουσική, τι μουσική. Μουσική λοιπόν, κλασσική και σε τόνο ήρεμο, χαλαρό. Συζητήσεις ακούγονταν από κάπου άλλού. Ο χώρος υποδοχής είχε ημερολόγια, περιοδικά, cd, dvd και ο κυρίως χώρος βιβλία. Ταξιθετημένα κατά θεματικές ενότητες, προτεινόμενα. Διακριτικά η κα Γαλανού – η ιδιοκτήτρια – μας καλωσόρισε και μας ρώτησε αν θέλαμε κάτι. Θέλαμε να ρίξουμε μια ματιά, να αγοράσουμε κάποια βιβλία, να γνωρίσουμε τον χώρο. Μας άρεσε πολύ, αισθανθήκαμε άνετα, ήμασταν σε ένα χώρο που αποπνέει τάξη, δημιουργεί σεβασμό: ‘Ότι εδώ γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια.’ Στον κύριο που μας άνοιξε μιλήσαμε για το Μπρίκι και χαρήκαμε που μας γνώριζε. Συζητήσαμε για τα blogs, για τις διακρίσεις σε βάρος των ομοφυλοφίλων και εκεί πάνω ρωτάει η σύντροφος μου για την συμμετοχή του κόσμου στις εκδηλώσεις του Πολύχρωμου Πλανήτη: σε μια πόλη των 5 εκατομμυρίων και αν λάβουμε υπόψιν μας το 10%.. θα έχει η Αθήνα 500.000 ομοφυλόφιλους... άρα λογικά θα έχει ικανοποιητική συμμετοχή, σωστά;
Έρχεται η απάντηση: το περισσότερο γύρω στους 50… Δεν μιλώ αλλά σκέφτομαι: έκανα τόσα χιλιόμετρα και η πρώτη μου σκέψη ήταν να έρθω και να γνωρίσω από κοντά τον χώρο. Και όταν θα κατέβω ξανά σίγουρα θα ξανάπαω και θα αφιερώσω περισσότερο χρόνο στους ανθρώπους αυτήν την φορά. Και εδώ στην Αθήνα, στο κέντρο της πρωτεύουσας και να έχει τόσο λίγη συμμετοχή;
Έρχεται η απάντηση της συντρόφου μου: οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι βιώνουν την ομοφυλοφιλία τους στα μπαρ, στις ξέφρενες νύχτες και μετά επιστρέφουν κύριοι και κυρίες στις οικογένειες τους. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο πέρα από αυτό.
Συστηθήκαμε και φύγαμε.
Επόμενη στάση: 2
Οδός Βουκουρεστίου, θέατρο Παλλάς, γέμισε και 3.000 μάτια παρακολουθήσαμε για μία ώρα και 45 λεπτά το 2. Τελείωσε, χειροκρότημα. Φεύγουμε. Ακόμη και τώρα που έχουν περάσει τόσες μέρες δεν μπορώ να πω και πολλά. Άφησα πίσω μου όσα διάβασα και άκουσα για το 2. Μπήκα άδεια και έφυγα γεμάτη εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα, σκηνές να μου κάνουν επίθεση σε άσχετες στιγμές. Μου άρεσε ΠΑΡΑ πολύ. Όχι γιατί εμείς οι γκέι πρέπει να υποστηρίζουμε αλλήλοις αλλά γιατί πραγματικά με άγγιξε. Μου μίλησε. Ακόμη η συνομιλία μας δεν έχει ολοκληρωθεί. Ο άντρας της εποχής μας, μόνος, τρομαγμένος, βιώνει υπαρξιακά προβλήματα, είναι ευαίσθητος. ‘ είναι άντρας χωρίς θήλυ στη ζωή του, είναι θέσει ή δυνάμει γκέι.’ Όπως έγραψε ο Γ.Ν. Ξυδάκης.
Και επειδή μπορεί να είναι φύσει ή θέσει γκέι τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν βιώνει τέτοιες καταστάσεις; Ότι δεν ψάχνει να βρει την αγάπη, να ξεφύγει από την μοναξιά του ενός των μεγάλων και μικρών αστικών κέντρων; Να γίνει 2; Σκέφτομαι ότι εκτός από το ποδόσφαιρο και τα playstation και τον στρατό, ο Παπαίωάννου πιάνει θέματα που μας αφορούν: άντρες και γυναίκες, γκέι και λεσβίες. Μιλάει για την αγωνία όλων μας να βρούμε τον άνθρωπο μας, να συνυπάρξουμε μαζί του.
Τελείωσε και σκέφτομαι ακόμη μια από τις πολύ λίγες εκφράσεις που ακούστηκαν: Δεν θέλει δύναμη. Σπρώξε μαλακά.
Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει τρόπος λοιπόν. Υπάρχει χρόνος να γίνει το ένα 2.
Καλή Χρονία σε όλες και όλους. Και φέτος πάλι εδώ.
Το Μπισκοτάκι
(Επειδή ξέρω πως θα διαβάσεις το μήνυμα αυτό: ελπίζω να θυμάσε την συμφωνία κυρίων και να βρώ στην θέση του το Πρόσεχε την Στροφή, εντάξει;)
8 σχόλια:
Χαίρομαι που περάσατε καλά! Ελπίζω την επόμενη φορά να περάσετε ακόμα καλύτερα, να δείτε και να κάνετε πράγματα που δεν προλάβατε. Ίσως να πάμε και παρέα... Και αν δε μπορέσω, ξέρετε εσείς... ΟΔΟΣ ΗΦΑΙΣΤΟΥ!
περάσατε υπέροχα απ όσα μπόρεσα να καταλάβω
:)
Η πόλη μας εδώ τί λέει;;;
Η ερώτηση ΔΕΝ είναι ρητορική
καλή χρονιά να χουμε
φιλιά
Ήταν λίγο και πολύ 'έντονο' σε συναισθήματα και εικόνες...Για την πόλη μας τί να σου πω; Σπίτι - Δουλειά δεν προλάβαμε να την χαρούμε στην άδειά μας αλλά ο καιρός είναι ηλιόλουστος, για καφεδάκι στο Λιμάνι ότι πρέπει.
Την Καλημέρα μου,
Το Μπισκοτάκι
Γεια σας κορίτσια.
Όταν κατέβηκα στην Αθήνα, πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, ένα από τα πράγματα που είχα στο πρόγραμμα ήταν να επισκεφτώ τον «Πολύχρωμο Πλανήτη». Ένα μπράβο στους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από αυτή τη δουλειά. Αυτό που θέλω να τονίσω όμως είναι πόσο αχάριστοι είναι οι αγαπητοί Αθηναίοι: Έχουν τόσες ευκαιρίες που εμείς οι επαρχιώτες ούτε να φανταστούμε μπορούμε – όπως ένα βιβλιοπωλείο αφιερωμένο στην γκέι λογοτεχνία, που διοργανώνει και ανάλογες εκδηλώσεις – και δεν τις αξιοποιούν...
Επιφυλάσσομαι βέβαια ως προς τον κάπως απαξιωτικό τόνο της άποψης: «Οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι βιώνουν την ομοφυλοφιλία τους στα μπαρ, στις ξέφρενες νύχτες και μετά επιστρέφουν κύριοι και κυρίες στις οικογένειες τους. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο πέρα από αυτό.» Κι οι ξέφρενες νύχτες καλές είναι, πιστεύω συμφωνείτε. Ο καθένας με τα ενδιαφέροντά του... Όμως είμαι σίγουρος ότι άν περισσότεροι δοκιμάσουν κάτι «πέρα από αυτό», και εκείνοι θα κερδίσουν νέα ενδιαφέροντα στη ζωή τους, μα και θα ενισχυθεί η πολυπόθητη αυτοσυνείδηση και συσπείρωση των γκέι.
(Όταν πήγα στο βιβλιοπωλείο έκατσα ένα μισάωρο, ίσως παραπάνω, και ήμουν ο μόνος πελάτης. Κρίμα ρε παιδιά!)
Καλή σου μέρα Desiderius,
Η αλήθεια είναι πως πέρασαν από το μυαλό μου οι σκέψεις γιατί δεν πηγαίνει πολύς κόσμος και γιατί εμάς ήταν η πρώτη μας σκέψη όταν κατεβήκαμε Αθήνα. Δεν μου ήρθε η λέξη αχάριστοι στο μυαλό. Θα σταθώ στη λέξη βιώνουν στο σχόλιο της συντρόφου μου: οι περισσότεροι βιώνουν στην πράξη την ομοφυλοφιλία τους χωρίς να σκοτίζονται για τις θεωρίες, την ιστορία, τα κινήματα, τις ομάδες και τις προσπάθειες μεμονωμένων ανθρώπων. Αυτό μπορεί να οφείλεται στον χαρακτήρα και τα γούστα του καθενός και στο αν και κατά πόσο προβάλλεται μια προσπάθεια. Αν θέλεις όμως να ψάξεις βρίσκεις. Όπως γράφεις ‘Ο καθένας με τα ενδιαφέροντά του’
Τέλος, θα ήθελα να αναφέρω και την ακόλουθη σκέψη που για κάποιους πιο παλιούς στον χώρο ίσως φανεί πολύ αφελής ή και ανόητη: όπως σε όλους τους χώρους, επαγγελματικούς και μη υπάρχουν και οι συγκρούσεις και οι αντιπάθειες, μέτωπα και στρατόπεδα. Μήπως λοιπόν ο λόγος που μας έκανε να απορήσουμε και οι 2 για το ίδιο πράγμα είναι τελικά αυτός;
desiderius καλή χρονιά και από εμένα, τα λόγια μου δεν ήταν απαξιωτικά καθόλου ως προς τον τρόπο που κάποιος ομοφυλόφυλος θέλει να διασκεδάσει και να βιώσει την ερωτικότητά του. Εξάλλου πιστεύω πως όλα είναι επιλογές και ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να κάνει τις δικές του, και φυσικά εγώ δεν είμαι αυτή που θα υποδείξω σε κανέναν τι θα κάνει με την ζωή του. Απλά εξέφρασα μια αλήθεια, δηλαδή πολλοί ομοφυλόφυλοι, αντρες και γυναίκες, επιλέγουν να παντρευτούν και να μην ζήσουν ολοκληρωμένα την ομοφυλοφιλία τους...
το λουκουμάκι...
Γεια και πάλι κορίτσια.
Η λέξη «αχαριστία» στο κείμενό μου ίσως έπρεπε να μπει σε εισαγωγικά.
Λουκουμάκι μην ανησυχείς, τον έπιασα τον τόνο σου! Δεν πιστεύω βέβαια ότι είχες πρόθεση να υποδείξεις κάτι σε κάποιον. Όμως κάποιος άλλος που το διάβασε ίσως το σκέφτηκε έτσι. Και γενικά, οι πιο πολλοί από μας που βιώνουμε και με αυτούς τους διαφορετικούς τρόπους την ομοφυλοφιλία μας, που το ψάχνουμε περισσότερο τέλος πάντων, καμιά φορά κάνουμε το λάθος να κοιτάξουμε λίγο αφ’ υψηλού όσους περιορίζονται στα γκέι μπαρ. Μιλάω για τον εαυτό μου τουλάχιστον, και δηλώνω ένοχος γι’ αυτό. Είναι όπως όταν πιο μικρός άκουγα μόνο έντεχνο (ναι, ντροπή μου, το ξέρω), και σνόμπαρα όσους πάνε στα σκυλάδικα!
Το θέμα των παντρεμένων ομοφυλόφιλων (με πρόσωπα αντίθετου φύλου) που λες, αλλά και όσα λέει το μπισκοτάκι περί αντιπαλοτήτων σε επαγγελματικούς χώρους όπως στο χώρο του βιβλίου, μεγάλες και πονεμένες ιστορίες...
(Παρεμπιπτόντως, μικρός λάτρευα το μπισκοτολούκουμο!)
Χάρηκα που σας άρεσε το "2" και συμφωνώ απόλυτα με όσα γράφετε... και εμάς μας ταρακούνησε για τα καλά. Είναι και εκπαιδευτικό για τον κόσμο... Ας μην ξεχνάμε ότι και η καθολική και δικτατορική (ως το ΄76) Ισπανία είναι σήμερα η πιο προοδευτική και φιλική προς τους ομοφυλόφιλους χώρα του Ευρωπαϊκού νότου. Με τον Παπαϊωάννου, τον Πλανήτη και άλλα ίσως πάρει και η Ελλάδα μπροστά τελικά...
Δημοσίευση σχολίου